χένρι μίλερ / πρώτες εντυπώσεις από την ελλάδα / το ζάντε

 

my cousin

 πισωπλατίζοντας τους μοδάτους και τα in στέκια, η φιλία του κώστα φώτισε τα μαύρα απογεύματα της καραντίνας / στο καλό λοιπόν

λύπη και περηφάνια

αφορμή ο θάνατος του θείου νίκου / για την οικογένειά μας σκέφτομαι / από τον άγιο λάζαρο / λαϊκή γειτονιά της χώρας του προσεισμικού τζάντε / χωρίς γιατρούς, δικηγόρους, οικονομικούς και κοινωνικούς παράγοντες / απλοί, αξιοπρεπείς και καλοί οι βερτζαγαίοι, τέτοιος και ο νικόλας / οι τελευταίοι παρακαλώ να περάσουνε πρώτοι

η καμπάνα της σαρακοστής

δώδεκα ακριβώς, ξημερώνοντας καθαροδευτέρα τα καμπαναρία τση χώρας υποδέχονται τη σαρακοστή - αποχαιρετάνε το καρναβάλι  με 365 καμπανιές, πένθιμες με τη μπάσσα / τότε θυμάμαι την ευαισθησία του ντίνου κονόμου...

    "    Μεσάνυχτα. Η καμπάνα της Σαρακοστής...
         -Αύριο θα πάμε στα κούλουμα.
          Η Ζακυνθούλα ξύπνησε, σταυροκοπήθηκε και γύρισε πλευρό να κοιμηθεί. Κι ο ποιητής, που στάθηκε στην αγρύπνια του την τραγούδησε έτσι:
                                          Κοιμήσου, ωραία μου Ζάκυνθο, με σκέπη σου το Κάστρο
                                          και όνειρα ολόγλυκα, χρυσά,                                
                                          ας σου χαρίσει τ' αργυρό, το μεσουράνιο το άστρο
                                          την ώρα που ο Βοριάς φυσά*!... 

*Από τ' ωραίο ποίημα του Νίκου Καρβούνη για τη Ζάκυνθο.   "

μνημείο περιμένει την αναστήλωσή του

ο άγιος ανδρέας στο μεσοβούνι ήταν μια έκπληξη!

το ερήπιο έχει τέτοια μορφή, που μοιάζει να μας μιλάει, να ζητά την αναστήλωσή του!
ο δρόμος είναι χάλια, θα τσακίσετε το αυτοκίνητό σας αν πάτε

αμαλία καλυβίνου

Στις 25 Μαΐου του 2007, η Αμαλία Καλυβίνου έπαψε να ζει ανάμεσά μας. Η Αμαλία ήταν ένα ακόμα θύμα του συστήματος Υγείας της χώρας μας. Ήταν 30 ετών. Πριν η Αμαλία πεθάνει, είχε γράψει στο μπλογκ της τα όσα πέρασε στα χέρια κάποιων γιατρών, τους ανέφερε με τα ονόματά τους, και έκανε έκκληση «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, όχι ο κανόνας». Μετά τον θάνατο της Αμαλίας, οι μπλόγκερ ξεσηκώθηκαν και ο θάνατός της έγινε γνωστός σε πολλούς πολίτες, ενώ έγινε και πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος επέδειξε προσωπικό ενδιαφέρον -νομίζω πως του είχα στείλει μέιλ τότε- αλλά, αν και ενδιαφέρθηκαν και κάποιοι ακόμα βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, που ήταν τότε στην αντιπολίτευση, η υπόθεση της Αμαλίας ξεχάστηκε. Για τον θάνατο της Αμαλίας, δεν αποδόθηκε ποτέ Δικαιοσύνη. Βέβαια, το περίεργο στην Ελλάδα θα ήταν να συνέβαινε το αντίθετο. Τώρα που το σκέφτομαι, η Αμαλία με τα όσα έγραψε στο μπλογκ της και με τον θάνατό της, μας προειδοποίησε για όσα επρόκειτο να ακολουθήσουν. Αλλά το 2007 σχεδόν κανείς δεν ήθελε να ακούει για αυτά. Όσοι αναφέρονταν στην Αμαλία, θεωρούνταν μίζεροι και γκρινιάρηδες. Οι Έλληνες ζούσαν ακόμα τον μύθο της ισχυρής Ελλάδας. Στη μνήμη της Αμαλίας Καλυβίνου, κάνω έκκληση σε όλους να απαιτήσουμε ένα αξιοπρεπές σύστημα Υγείας για όλους. Αμαλία, δεν σε ξεχνάμε. το κείμενο είναι του πιτσιρίκου

γειά χαρά μπάμπη

σα βέρος αγιολαζαριώτης λέω έτσι το τελευταίο αντίο στο μπάμπη

10 χρόνια

world thinking day

zakynthos (yperagathos) 1992

τέλος εποχής

το μαγαζί του τραυλού μεταφέρθηκε / η πλατεία ρούγα δεν είναι πια πλατεία ρούγα, η ζωή μας δεν είναι πια ίδια / αυτοί οι μικροί θάνατοι μου κόβουν τα πόδια / αλλά έτσι έχουν τα πράγματα / όλα κάποια στιγμή αλλάζουν, τελειώνουνε / πρέπει να το συνηθίσουμε

παραμονή βράδυ "κυρίας των αγγέλων" στον άγιο νικόλαο "των ξένων" του τζάντε για το αντέτι / μύρισαν χριστούγαννα

2015 έτος σαλβατόρ

τη χρονιά που έρχεται συμπληρώνονται 100 χρόνια από το θάνατο του "λουίτζι"
ο vertzak ανακηρύσει το 2015 έτος σαλβατόρ

στο λονδίνο

ο μικρός πηγαίνει σε ένα γυμνάσιο της ζακύνθου 
οι γονείς του είναι από την ινδία - οικονομικοί μετανάστες, τα παιδιά τους γεννήθηκαν εδώ -
την πέμπτη φεύγει μαζί τους για μόνιμη εγκατάσταση στο λονδίνο
στην τάξη σήμερα του έκαναν πάρτυ, το κέικ ήταν σοκολάτα με πολύχρωμες τρουφίτσες και εξαφανίστηκε πριν το διάλειμα, πήραν στο συμμαθητή τους για αποχαιρετιστήριο δώρο ένα κινητό
καλό ταξίδι, καλή τύχη

χρονικό

ΖΑΚΥΝΘΟΣ 61 ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ, ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΕΡΕΣ..............

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΟΥΛΑΤΣΟ.

Ζάκυνθος, Τρίτη 11 Αυγούστου 1953 05:30 πρωί.
Ένα γερό ταρακούνημα της γης μας ανάγκασε να σηκωθούμε τρομαγμένοι από τα κρεββάτια μας και ντυμένοι όπως- όπως να τρέξουμε να αναζητήσουμε την ασφάλεια ενός ανοιχτού χώρου. Το σπίτι μας στην οδό Κομούτου 22 είχε πάθει ζημιές και ο νότιος εξωτερικός τοίχος του είχε γείρει προς τα έξω . Στη διαδρομή μέχρι την πλατεία Σολωμού που τελικά καταλήξαμε, παρατήρησα ότι πολλά σπίτια είχαν πάθει μικροζημιές. Το βράδυ εκείνης της ημέρας διανυκτερεύσαμε στο σπίτι της μίας θείας μου της που ήταν στη περιοχή της Αγ. Τριάδας κοντά στις Φυλακές. Δεν αισθανθήκαμε άλλους σεισμούς. Όλη την νύχτα δεν μπορέσαμε να κοιμηθούμε διότι οι κρατούμενοι των φυλακών (στην πλειοψηφία τους πολιτικοί κρατούμενοι) είχαν σκαρφαλώσει στα κάγκελα των παραθύρων και φώναζαν απελπισμένοι για να τους μεταφέρουν σε άλλον ασφαλή χώρο.
Τετάρτη 12 Αυγούστου 1953 ώρα 10:30 πρωί.
Ξεκινήσαμε με την μητέρα μου και τον μικρό μου αδελφό από το σπίτι της θείας μου όπου διανυκτερεύσαμε για να πάμε στο σπίτι της θείας της Ιωάννας που ήταν δίπλα από την εκκλησία του Αγ. Παύλου……
Περάσαμε από την Αγ. Τριάδα, την Σάντα Μαρία,, την Μητρόπολη, την πλατεία Αγ. Μάρκου, τον Παντοκράτορα, το Γιοφύρι, την Ευαγγελίστρια φτάσαμε στη Πλατεία Ρούγα, περάσαμε την Νομαρχία( μέγαρο Ρώμα), τον Άγ Στέφανο, τα ‘’γκρεμισμένα’’ από τους κατοχικούς βομβαρδισμούς των συμμάχων σπίτια, το πλάτωμα της Ανάληψης στα δεξιά μας, το πλάτωμα των Αγ. Σαράντα στα αριστερά μας, τα Τσαρουχαρέικα και φτάσαμε στο προορισμό μας…… Ποτέ δεν θα μπορούσα τότε να φανταστώ, πως ήταν η τελευταία φορά που αντίκριζα τα γνώριμα εκείνα μέρη.
Κάποια στιγμή γύρω στις 11:30, ακούστηκε ένα φοβερό υποχθόνιο μουγκρητό που από την έντασή του μαντέψαμε το τι θα επακολουθούσε……..
Η γη άρχισε να τρέμει, εμείς πιαστήκαμε από τους ώμους σε κύκλο, σαν να επρόκειτο να χορέψουμε, ο χορός άρχισε με το ρυθμό που της έδινε ο Εγκέλαδος και ενώ η γη ατέλειωτα σάλευε βίαια δεξιά, αριστερά, μπρος, πίσω , πάνω κάτω, ενώ ακουγόταν ο ορυμαγδός των σπιτιών μιας ολόκληρης πόλης που κατέρρεαν. ……
Κάποτε το σάλεμα σταμάτησε και έτρεξα προς το παράθυρο του δρόμου και κοίταξα έξω……Το θέαμα που αντίκρισα ήταν φοβερό ! Δρόμος πλέον δεν φαινόταν, σκεπασμένος σε ύψος περίπου δύο μέτρων, με αγκωνάρια, κεραμίδια, εξώφυλλα παραθύρων με γρίλιες, καλώδια, σιδερικά που θαμπά διακρίνονταν μέσα στο σύννεφο σκόνης που είχε σηκωθεί, πάνω από τα ερείπια της ανύπαρκτης πλέον μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα πόλης..
Μια παγερή σιωπή είχε απλωθεί, που άφηνε να ακουστούν πιο έντονα οι μυριόστομες κραυγές και οιμωγές των ανθρώπων που είχαν εγκλωβιστεί στο άμορφο πλέον Τζάντε……………..
Ένας πολιτισμός και η ιστορία 500 χρόνων χάθηκε μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα για πάντα……

Ανδρέας Στάβερης-Πολυκαλάς


το κείμενο έκανα copy από το χώρο "Andreas Staveris-Polikalas" στο facebook, 
στη φωτογραφία η θαλαμηγός ¨nixe ii¨του αρχιδούκα σαλβατόρ στο λιμάνι του τζάντε στις αρχές του 20ου αιώνα

ιφιγενεια

καλοκαιρινή νύχτα με άρωμα "συνάντησης" από το θίασο "τσιριτσάντζουλες" στο υπαίθριο θεατράκι του γερακαρίου / υποδειγματική παράσταση από σύγχρονο θίασο έργου του επτανησιακού θεάτρου ενός άλλου αιώνα / πρέπει πιστεύω να το δουν (σαν υπόδειγμα) όσοι ανεβάζουν ομιλίες σήμερα στο τζάντε / καλό δεκαπενταύγουστο

λίγα λόγια για την παράσταση (από την ιστοσελίδα τους)

Η παράστασή μας «τραγεδία ὀνομασμένη Ἰφιγενεία», του Πέτρου Κατσαΐτη, βασίστηκε στη διδασκαλία της Κίττυς Αρσένη και την αφιερώνουμε στη μνήμη της.
Ο Κατσαΐτης, πρόσωπο με βίο περιπετειώδη, έγραψε την Ιφιγένειά του το 1720 στην Κεφαλονιά. Πρόκειται για ένα ογκώδες θεατρικό έργο 3.858 δεκαπεντασύλλαβων ομοιοκατάληκτων στίχων που είναι γραμμένοι σε μια γλώσσα που αποτελεί σύνθεση διαλέκτων της εποχής με βάση την κεφαλλονίτικη. Βασίζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι», όπως την παρέλαβε ο ποιητής από τη διασκευή του Lodovico Dolce, μόνο που ο Κατσαΐτης ανατρέπει το τέλος του έργου παντρεύοντας την Ιφιγένεια με τον Αχιλλέα. Ακολουθούν τρεις σκηνές-φάρσες της commedia dell’arte!
Δεν έχουμε κάποια μαρτυρία ή άλλο στοιχείο που να μας λέει αν και από ποιους παίχτηκε στην εποχή του αυτό το έργο. Για το μόνο που είμαστε σίγουροι είναι πως στα Επτάνησα γίνονται θεατρικές παραστάσεις τουλάχιστον από το 1571, ενώ υπάρχει και ντόπια παραγωγή θεατρικών κειμένων σίγουρα ήδη από το 1646. Η ίδια η Ιφιγένεια είναι η απόδειξη πως στα Επτάνησα την εποχή αυτή έχει δημιουργηθεί ένα αυτόνομο θεατρικό είδος. Αυτό ναι μεν βασίζεται στην κρητική τεχνοτροπία, αλλά στην ουσία έχει αποκτήσει ήδη –σε πρωτόγονο ακόμα, είναι η αλήθεια, στάδιο– μια ιδιαίτερη ταυτότητα, εισάγοντας αυτούσια μοντέλα της ιταλικής κωμωδίας του αυτοσχεδιασμού (commedia dell’arte).
Η Ιφιγένεια δεν αφήνει κανένα ιστορικό ίχνος μέχρι τα μισά του 20ου αιώνα, όταν ο καθηγητής Εμ. Κριαρράς το 1950 θα εκδώσει το μοναδικό χειρόγραφο που έχει σωθεί, μαζί με τα άλλα δύο υπογεγραμμένα και επιβεβαιωμένα έργα του Κατσαΐτη: «Κλαυθμός Πελοποννήσου» (1716) και «Θυέστης» (1721).
Το Νοέμβρη του 1979 ο Σπύρος Ευαγγελάτος μετά από δική του δραματουργική επεξεργασία ανεβάζει με το «Αμφι-θέατρο» για πρώτη φορά το έργο του Κατσαΐτη στο Θέατρο «Αναλυτή» με τον τίτλο «Ιφιγένεια [εν Ληξουρίω]». Η παράσταση σημειώνει τεράστια επιτυχία και θα συνεχιστεί για αρκετά χρόνια με διάφορες διανομές.
Στις 6 Ιουνίου 1997 έκανε πρεμιέρα στο θέατρο Ριάλτο η παράσταση της Θεατρικής Ομάδας Παντείου «Ιφιγένεια [εν Ληξουρίω]» σε σκηνοθεσία Κίττυς Αρσένη, πρωτότυπη μουσική Κώστα Χαριτάτου και σκηνικά-κοστούμια Σάντρας Στεφανίδου. Η παράσταση έκανε εντύπωση και γνώρισε επιτυχία στα πλαίσια του πανεπιστημιακού θεάτρου. Ακολούθησε μίνι περιοδεία στην επαρχία και ένας δεύτερος κύκλος παραστάσεων στο «στούντιο Λήδρα» στην Πλάκα τον επόμενο Χειμώνα.
Η Αρσένη χρησιμοποίησε τη δραματουργική επεξεργασία του Ευαγγελάτου και, όντας ηθοποιός και Κεφαλλονίτισσα, δίδαξε το έργο μεταδίδοντας όλη την αυθεντική γνώση των μυστικών του λαϊκού επτανησιακού θεάτρου.
Δύο σημερινοί Τσιριτσάντσουλες είχαμε την τύχη να συμμετέχουμε σ’ εκείνη την παράσταση, γεγονός που σημάδεψε την καλλιτεχνική πορεία μας.
Η απόπειρά μας να καταπιαστούμε ξανά μ’ αυτό το έργο σήμερα ξεκινά από την πεποίθησή μας πως αποτελεί ένα διαμάντι του ρεπερτορίου του λαϊκού πολιτισμού και άρα ένα πολύτιμο εργαλείο για εμάς στην εμβάθυνση της έρευνάς μας στις τεχνικές του λαϊκού θεάτρου, με στόχο να αναδείξουμε τη διαχρονικότητα και τη χρηστικότητά του στις δύσκολες εποχές που ζούμε. Αποτελεί άλλωστε για εμάς μια ευκαιρία να αποτίσουμε έναν φόρο τιμής στη μνήμη της γυναίκας που στήριξε την ομάδα μας στα πρώτα δύσκολα βήματά της (Πειραματικό Εργαστήρι 1999-2000) αλλά και που τελικά επηρέασε την καλλιτεχνική ταυτότητα του θιάσου μας πιο πολύ από κάθε άλλον άνθρωπο.
Η σκηνοθετική επιμέλεια που έγινε από την ομάδα μας βασιζόμενη στη διδασκαλία της Αρσένη, κατεύθυνε τη θεατρική έρευνα σε φόρμες που ενδιέφεραν τη δασκάλα μας αλλά δεν είχε χρησιμοποιήσει τότε, όπως η χρήση της μάσκας. Κατά συνέπεια χρησιμοποιήσαμε την πρωτότυπη μουσική της παράστασης του 1997 του Κώστα Χαριτάτου (Κεφαλλονίτης κι αυτός, ο οποίος όχι μόνο μας την παραχώρησε, αλλά ανέλαβε και τη νέα ενορχήστρωση για ζωντανή εκτέλεση και τη διδασκαλία των πολυφωνικών μουσικών ακροβασιών των επτανησίων) και το βασικό σκηνικό της παράστασης του 1997 (που από ένα καπρίτσιο της τύχης διασώθηκε και βρέθηκε στα χέρια μας), ένα ζωγραφιστό παραβάν της Σάντρας Στεφανίδου την οποία ευχαριστούμε ειλικρινά για την ευγενική άδειά της να το χρησιμοποιήσουμε.
Η βασική διαφορά της παράστασής μας από αυτή της Θ.Ο.Π. είναι ότι εμείς χρησιμοποιήσαμε μόνο συμβουλευτικά την εξαιρετική εργασία του (επίσης Κεφαλλονίτη) Σπύρου Ευαγγελάτου. Ανατρέξαμε απ’ ευθείας στο πρωτότυπό του Κατσαΐτη προτείνοντας μια ελαφρώς τροποποιημένη δραματουργική επεξεργασία που βασίστηκε στις ιδιαιτερότητες του δικού μας θιάσου σύμφωνα με τη σύνθεση του, τις δεξιότητες και τα ελαττώματα του καθένα μας. Επίσης παρουσιάζουμε και τις τρεις σκηνές-φάρσες που κλείνουν το έργο και που το 1997 δεν είχε γίνει κατορθωτό να παρουσιαστούν για τεχνικούς λόγους. Τέλος δώσαμε έμφαση στην ανάδειξη των στοιχείων της αυτοσχέδιας ιταλικής κωμωδίας που βρίσκουμε στο έργο, μέσα από τη χρήση της μάσκας και των κλισέ της commedia dell’arte.
Κρατώντας λοιπόν τον πρωτότυπο τίτλο που έδωσε ο Κατσαΐτης στην τραγωδία του, με περηφάνια σας παρουσιάζουμε την «τραγεδία ὀνομασμένη Ἰφιγενεία»…
Τσιριτσάντσουλες