Το φρέαρ των Οινουσσών

Ανοιχτά από αυτά τα νησάκια βρίσκεται το βαθύτερο σημείο της Μεσογείου. Ο χάρτης μου σημείωνε το νησάκι σαν ¨Οινούσσα¨ και το φωτογράφησα, αλλά αλλού διάβασα πως λέγεται Αγία Μαρίνα ή Αγία Μαριανή (υπάρχει πάνω του και εκκλησάκι). Ακόμα πως αυτό και τα γύρω νησάκια σχηματίζουν το Σύμπλεγμα των Μεσσηνιακών Οινουσσών.
.

Μανιάκι 27/1/2008

Εδώ πάνω είμαι σίγουρος πως έχουν φτάσει ελάχιστοι.
Εμείς βρεθήκαμε σε αυτά τα βουνά του Μωριά από λάθος.
Για τη μικρή παράκαμψη μέχρι το μνημείο της μάχης, δε μετανιώσαμε.

Ο οβελίσκος, η προτομή του Παπαφλέσσα και το εκκλησάκι στέκονται

στη μοναξιά ενός υψώματος μακριά από κάθε ίχνος ανθρώπινης δραστηριότητας

με συντροφιά τα ζώα και τα πουλιά του δάσους,

το σκοτάδι, το φως, την κάψα, τη βροχή, το χιόνι και τον άνεμο.
.

Κάστρο "Χλεμούτσι"

στο Κάστρο της Κυλλήνης, αποκλεισμένοι λόγω κακοικαιρίας την Πέμπτη το βράδυ

.

Ο Μένης Κουμανταρέας στα Αλεξανδρινά απογεύματα του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας

Στις ακρογιαλιές περνάω

φωτ. Δημήτρη Σκαλιστήρη

Dana ευχαριστώ για την πάσσα

Το ποίημα -τραγούδι μάλλον- που θα διαβάσεις δημοσιεύτηκε πρίν λίγες μέρες από τη zozela στο blog ΦΩΤΟΘΗΚΗ, με τη ματιά του Πορφύρη, σα σχόλιο στο post ¨Βόλτα στο μικρό νησί της Ζακύνθου", μοσχοβολάει καλοκαίρι και αντιστέκεται στο χειμώνα:

Στις ακρογιαλιές περνάω

κι που είμασταν μαζί

με τα βράχια σου μιλάω μα δε με ακούς εσύ...

Πάνω στα βράχια που η θάλασσα μετρά

έχω τον κόσμο μου χτισμένο,

πάνω στο άπιαστο λουλούδι της χαράς

ένα σου γέλιο περιμένω.

Θάλασσα, θάλασσα με παίρνεις μακριά

κι όλο με φέρνεις πίσω......

Πάνω στο κύμα τα χρυσά της τα μαλλιά

τα καλοκαίρια μου θυμίζουν......

.

Σπηλιώτισσα

Κυριακή μεσημέρι για φαγητό, περάσαμε καλά στο άτυχο Καμπί

(η καταστροφή του τοπίου είναι και εκεί χωρίς επιστροφή).

Ακολούθησε αυτοκινητάδα αλλά παλαιά στα βουνά.

Πάμε στις Ορθονιές; Πάμε! Έτσι βρεθήκαμε στη Σπηλιώτισσα.

Η Σπηλιώτισσα είναι τυχερή, γιατί εντάχτηκε στο Γ΄ΚΠΣ και τη συντηρούν.

Οι φωτογραφίες είναι από το καμπαναριό, πάνω από την είσοδο της Μονής.
Εγώ σκαρφαλωμένος ψηλά, σχεδόν στις καμπάνες. Από κάτω ένας φίλος του πατέρα μου, συνταξιούχος συντηρητής και για τις κρίσιμες μετασεισμικές δεκαετίες ο αρχαιολόγος και φύλακας-άγγελος για τα μνημεία μας:

-Τι χρονολογία γράφει η καμπάνα;
-Δε θα βγάλουμε άκρη. Είναι με λατινικούς αριθμούς.
-Θα μάθω. Πές μου και θα ρωτήσω.

-M C C C X I . . .

.

Λαγκαδάκια: Στο παλιό χωριό

Όλα τα χωριά της Ρίζας ήταν οικισμοί στη ¨Ρίζα¨του βουνού Βραχιώνας.

Μετά την καταστροφή του ΄53 οι κάτοικοι έχτισαν τα σπίτια τους στον κάμπο, εκεί που ο κάθε ένας είχε την περιουσία του.

Δυο εικόνες λοιπόν από ένα τέτοιο χωριό-φάντασμα.

.

«Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα» Άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών

Ιερείς επτά χωριών στην Αρτα ξεσηκώθηκαν κατά των συγχωριανών τους και της πολιτείας για την άγρια εκμετάλλευση λαθρομεταναστών

Συνέβη σε μια από τις ξεχασμένες περιοχές της χώρας, στο νομό Αρτας. Εκεί, οι εφημέριοι των χωριών Γραμμενίτσας, Ελαιούσας, Καλαμιάς, Κωστακιών, Ρόκκα, Χανόπουλου, Χαλκιάδων ξεσηκώθηκαν κατά εκείνων των συγχωριανών τους που εκμεταλλεύονται άγρια μετανάστες εποχικούς εργαζόμενους στο μάζεμα πορτοκαλιών. Αφορμή αποτέλεσε ένα παρολίγον τραγικό δυστύχημα παραμονές Χριστουγέννων, όταν 120 περίπου Ρουμάνοι, οι οποίοι ζούσαν μαζί με τις οικογένειές τους σ’ ένα παλιό πτηνοτροφείο στους Κωστακιούς, κινδύνευσαν να καούν ζωντανοί από πυρκαγιά που ξεκίνησε από αυτοσχέδια ξυλόσομπα που χρησιμοποιούσαν για να ζεσταθούν.
Τις μέρες αυτές η περιοχή έχει κυριολεκτικά κατακλυστεί από ταλαιπωρημένους μετανάστες που ψάχνουν για δουλειά στα χωράφια. Τους συναντά κανείς παντού, στα κεντρικά σημεία της Αρτας, στις πλατείες των χωριών, στις στάσεις λεωφορείων, εικόνες που θυμίζουν πλατεία Ομόνοιας του 1991 με μόνη διαφορά ότι δεν είναι Αλβανοί αλλά Πακιστανοί ή Ρουμάνοι, οι περισσότεροι παράνομοι, χωρίς άδεια εργασίας. Φοβισμένοι και κουρασμένοι περιμένουν υπομονετικά μέσα στο κρύο τους ντόπιους να περάσουν με τα αγροτικά και να τους φορτώσουν στις καρότσες με προορισμό τους πορτοκαλεώνες όπου θα δουλέψουν από την αυγή μέχρι τη δύση του ηλίου έναντι εξευτελιστικών ημερομισθίων. Το πού θα κοιμηθούν μετά την εξαντλητική δουλειά δεν είναι ευθύνη των εργοδοτών τους, αλλά δική τους, αφού η «συμφωνία» δεν περιλαμβάνει διαμονή σε κάποιο προφυλαγμένο χώρο. Μόνο στην Αρτα αυτό το διάστημα βρίσκονται περίπου 3.000 αλλοδαποί εργάτες, κυρίως Ρουμάνοι, Πακιστανοί, Αφγανοί και Ιρακινοί, ενώ εκατοντάδες άλλοι απασχολούνται στην Πρέβεζα και στα Γιάννενα σε πτηνοτροφικές και κτηνοτροφικές μονάδες. Οι άνθρωποι αυτοί κοιμούνται όπου βρουν χωρίς καμία μέριμνα, εκτεθειμένοι στη βροχή και στο κρύο του χειμώνα.
Οι ιερείς των επτά χωριών, κρίνοντας ότι η σιωπή είναι συνενοχή και επιλέγοντας να μη σιωπήσουν, βλέποντας τις άθλιες συνθήκες στις οποίες αναγκαστικά ζουν και δουλεύουν οι μετανάστες με τις οικογένειές τους, συνέταξαν ανοιχτή επιστολή που δημοσιεύτηκε στις τοπικές εφημερίδες με αποδέκτη την ίδια την κοινωνία υπό τον σημειολογικό τίτλο «Ο Χριστός φέτος γεννήθηκε στη γέφυρα».
«Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα;».
Ο τίτλος δεν μπήκε τυχαία καθώς πέραν των άλλων συμβολισμών υποδεικνύει ένα από τα πολλά υπαίθρια καταφύγια που έχουν βρει οι ξένοι του νομού και που δεν είναι άλλο από το γεφύρι της Αρτας (κάτω και γύρω από το ιστορικό γεφύρι φώλιασαν από το κρύο και έστησαν υποτυπώδη καταλύματα). «Οπως και “τότε” έτσι και φέτος δεν βρισκόταν χώρος για να γεννηθεί. Ολα τότε ήταν γεμάτα, έτσι και τώρα. Καρδιές, στομάχια, χέρια! Ούτε να συμπονέσουν, ούτε να αισθανθούν, ούτε να δώσουν μπορούσαν...», γράφουν στην επιστολή τους οι εφημέριοι θέτοντας εαυτούς και αλλήλους προ των ευθυνών τους. Και συνεχίζουν με έντονο ύφος. «...Oπως κάθε χρονιά έτσι και φέτος γιορτάσαμε τη γέννησή Του. Σαν γεγονός ή σαν επέτειο; Σαν επέτειο βέβαια. Επετειακά λειτούργησαν οι εκκλησίες. Επετειακά ειπώθηκαν κάλαντα. Επετειακά επίσημοι άρχοντες θρησκευτικοί και κοσμικοί αντάλλαξαν ευχές και είπαν Καλά Χριστούγεννα. Για ποιον ευχές; Για τον Χριστό; Για μας; Ή για κάποιους στα πέριξ (αποθήκες, στάβλοι, και τσαντίρια) του ένδοξου και ιστορικού μας γεφυριού, της Αρτας. Δεκάδες άτομα από μακρινές χώρες βρίσκονται έξω από την πόρτα μας γυμνοί και αναγκεμένοι. Παντελής έλλειψη οίκτου και ντροπής ξαναφέρνει έναν εργασιακό μεσαίωνα και στις μέρες μας. Ο άνθρωπος εργαλείο. Δεν μας ενδιαφέρουν οι ανάγκες του, η αρρώστια του, ο πόνος του. Φθηνά μεροκάματα. Τι θα φάει; Αδιάφορο. Πού θα κοιμηθεί; Οπου θέλει. Ποιο χριστιανικό έθνος και ποια ορθόδοξη Ελλάδα. Αρκεί να είσαι λίγο τσακάλι και έχεις όλο τον κόσμο στα πόδια σου. Τέτοια τσακάλια εκμεταλλεύονται την ανάγκη αυτών των ταλαίπωρων» σημειώνουν στοχεύοντας εφησυχασμένες συνειδήσεις και υποκριτικές συμπεριφορές για να καταλήξουν προτρέποντας τους συγχωριανούς να αλλάξουν συμπεριφορά. «...Πώς μπορούν να εμποδιστούν και τι πρέπει να επιβληθεί για να σταματήσει η “αφαίμαξη” των δύστυχων αυτών, ας το δει η ευνομούμενη δημοκρατική μας πολιτεία. Εμείς όμως; Δεν είμαστε χριστιανοί αν δεν γίνει ο πόνος και η ανάγκη τους δικός μας πόνος και ανάγκη, αν δεν πιέσουμε όπου μπορούμε νομικά και κοινωνικά για να σταματήσει αυτό το δαιμονικό δουλεμπόριο. Αν κάποιου δεν του αρέσει ας βρίσει τον Χριστό που έγινε με όλους αδελφός και ταύτισε το πρόσωπό Του με όλους».

Από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (10-01-08) του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ

Στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης οι συνθήκες διαβίωσης περίπου τριών χιλιάδων ξένων εργατών στην περιοχή της Αρτας

.

[...] την άγρια εκμετάλλευση που υφίστανται από δουλέμπορους και ορισμένους πορτοκαλοπαραγωγούς, τοπική κοινωνία και τοπικές αρχές παρακολουθούν αμήχανοι την κατάσταση, αδυνατώντας να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που δίχως καμία διάθεση υπερβολής αγγίζει τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης. Οι περισσότεροι μετανάστες έπειτα από ένα δίμηνο (τουλάχιστον) κακουχιών και εξαντλητικής εργασίας είναι άρρωστοι από φυματιώσεις, πνευμονίες και άλλες σοβαρές ασθένειες, με καταπληγιασμένα σώματα από παρασιτικές μολύνσεις και σηψαιμικά συμπτώματα εξαιτίας, κυρίως, της παντελούς έλλειψης υγιεινής. Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και η σοβαρότητα της κρίσης απαιτεί συγκροτημένη επιχείρηση παροχής ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης [...]

.
Απόσπασμα από κείμενο (15-01-08) του ΣΠΥΡΟΥ ΚΑΡΑΛΗ από τη σημαντικότερη ελληνική εφημερίδα στις μέρες μας, την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
.

Κορώνη (ΙΙ)

Το κάστρο (κατοικείται ακόμη στις μέρες μας) από το λιμάνι

.

Αποθήκες στο λιμάνι

.

Προσκυνητάρι(;) στο λιμάνι

Παλιό σπίτι στο λιμάνι

.

Κορώνη

Αυτή η εικόνα εμφανίζεται ξαφνικά μετά τις στροφές του γεμμάτου σκουπίδια- πραγματικά αλλά και αρχιτεκτονικά- δρόμου που καταλήγει εδώ, αν ξεκινήσεις από Καλαμάτα

Το κάστρο

.

Η ΚΙΚΗ ΔΙΜΟΥΛΑ στην Καλαμάτα. Aλεξανδρινά Απογεύματα στο ΔΗΠΕΘΕ

.
Για τη Σίσσυ που χτες είχε γεννέθλια
.

Στην παραλία της Καλαμάτας σήμερα το πρωί

Αφιερωμένο στη Σίσσυ, την Κική, τη Δήμητρα, τη Λίλιαν, την Ελένη, την Άννη και το Γιώργο

.

6/1/2008 Δράκας

Κατεβαίνοντας από τον Πρόδρομο προς τη Χώρα, πήρα το δρόμο της Ρίζας. Στο Δράκα η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή και σταμάτησα να ρίξω μια ματιά. Στο ημίφως (κόντευε να νυχτώσει) πρέπει να τρόμαξα τον εφημέριο, ο οποίος ετοιμαζόταν να κλείσει, αφού ο εσπερινός και οι προετοιμασίες για την επόμενη είχαν τελειώσει. Ο παπά-Χρήστος μου μίλησε με πολλή αγάπη για την εκκλησία του χωριού του, τον Άγιο Δημήτριο.

Στη φωτογραφία το παράθυρο του Ιερού.

Στο καμπαναριό του Προδρόμου, 6/1/2008

Στο Μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου (στη Λαγκάδα), 6/1/2008, σούρουπο, εσπερινός

Τα κτίρια της μονής ανακατασκευάζονται και συντηρούνται τα τελευταία χρόνια με ιδιαίτερη προσοχή και ευαισθησία. Στη φωτογραφία φαίνονται τα σωληνάκια από τις τσιμεντενέσεις στο τελευταίο κτίριο που γίνονται εργασίες.
.

Προτείνω

Προτείνω το cd με καταγραφή Ζακυνθινής εκκλησιαστικής μουσικής και αγαπημένων ήχων* που κυκλοφόρησε με την επιμέλεια του Αντώνη Κλάδη. Επιτέλους μια πραγματική καταγραφή δεκαετίες μετά από το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου με το χορό του Γιάννη Σούλη.

Ο Κλάδης έκανε ένα βήμα μπροστά, καταγράφοντας όχι αντιπροσωπευτικά δείγματα, αλλά μία συγκεκριμένη ακολουθία, την παράκληση του Αγίου στα «Ζακυθινά».Ίσως όλοι όσοι προσέγγισαν την εκκλησιαστική μουσική παράδοση αυτού του νησιού, παρουσίασαν τις διασκευές τους. Για πρώτη φορά προσωπικά συναντώ κάποιον που καταγράφει την παράδοση όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που ακούμε από τους πιο παλιούς χωρίς να την αλλοιώνει. Τέλος, αποκαλύπτεται ένας άγνωστος σε μένα ζακυθινός, ζακυθινότατος πρωτοψάλτης και τενόρος (ο κ. Παναγιώτης Κάνδηλας) και διασώζεται η εξαιρετική τέχνη του.

*Ακούγεται ένα σένιο από τους δεξιοτέχνες κλαμπανάρους του Αγίου, ένα από τα ελάχιστα καμπαναριά στο Τζάντε που την έχει γλιτώσει από τη μόδα της ηλεκτρικής λειτουργίας (όταν τα ακούς σου έρχεται να ξεράσεις). Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι μουρλοί που αν θελήσει κάποιος κάποτε να βάλει ηλεκτρικό στο καμπαναριό-σύμβολο της Ζακύνθου, πρέπει να περάσουν από πάνω τους.

.

Στον ουρανό του τίποτε με ελάχιστα

Φωτο: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΥΤΥΡΟΠΟΥΛΟΥ

.

Αγαπημένος περίπατος του Δ. Σολωμού στην εξοχή της Ζακύνθου

η περιοχή του Νταβία με τον πύργο της οικογένειας Δομενεγίνη

.

[…] είτε αυτό λέγεται Βερολίνο είτε λέγεται Δουβλίνο είτε λέγεται Κοπεγχάγη ή Εδιμβούργο. Υπάρχουν πόλεις που μου άρεσαν επειδή εκεί, στο συγκεκριμένο προαύλιο, έπινε κάποτε το τσάι του ο Όσκαρ Γουάιλντ ή διαδρομές που έκαναν ο Τζέιμς Τζόις ή ο Μπέκετ, επειδή αυτές οι πόλεις έχουν μνήμη, τα φυλάνε. Τα καλλιτεχνικά καφενεία της Ευρώπης, ας πούμε. Πας σε ένα καφενείο στο Βερολίνο και ξέρεις ότι καθόταν ο Μπρεχτ ή ο Τόμας Μαν. Σίγουρα, είναι σαφές, είναι εκεί η ατμόσφαιρα.
Στην Αθήνα δεν σας συμβαίνει αυτό; Έχετε κάποια διαδρομή που σας κάνει να νιώθετε έτσι;
Στη μνήμη μου έχω φυσικά διαδρομές. Ξέρω ότι στο συγκεκριμένο σημείο πέρασα πολύ καλά με ένα φίλο ή ότι έγινε κάτι, αλλά δεν συντηρείται αυτό για κάποιο λόγο. Ευνοείται μία καινούργια οικονομική τάξη κάθε φορά από κομματικές τάσεις και οι άλλοι δεν έχουν μνήμη. Θέλουν να περάσουν καλά αυτοί και μόνο αυτοί, η δικιά τους τάξη, η οποία είναι κακόγουστη τάξη, δεν έχει δηλαδή από πίσω της κάποιο παρελθόν και φυσικά δεν έχει μέλλον. Η αισθητική τους είναι ανύπαρκτη και είναι αυτά τα εκτρώματα που βλέπεις. Μόνο μια γερή ομάδα πολιτών με κάποιο κύρος μπορούν ενδεχομένως να φρενάρουν και να πουν όχι, στη γειτονιά μου εγώ δεν θέλω να χτιστεί τέτοιο πράγμα. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του […]

Από συνέντευξη του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑ στον M. HULOT

LIFO 13.12.07

Συναντώντας τον Ούγο Φώσκολο

.

Κυκλοφόρησαν τα Επτανησιακά Φύλλα

το νέο τεύχος (που ενθουσίασε όσους το διάβασαν)

είναι αφιερωμένο στα 180 χρόνια από το θάνατο του Ούγου Φώσκολου.

.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ 2008

.

Χρόνια Πολλά!

.