Ο
ναός ξαναχτίστηκε με ιδιαίτερη προσοχή μετά το ΄53 (στρώθηκε άμμος και στη συνέχεια έριξαν τα γλυπτά που κοσμούσαν εξωτερικά τα ανοίγματα, τα οποία έτσι έμειναν άθικτα και χρησιμοποιήθηκαν στη νέα εκκλησία, πιστό αντίγραφο της προσεισμικής).
Τελευταία φτιάχτηκε από ντόπιους μαστόρους της πέτρας το τμήμα του καμπαναριού που έπεσε με το σεισμό.
Αν και ο μνημειώδης πίνακας της λιτανείας της εκκλησίας στα χρόνια της ενετοκρατίας (πρέπει να τοποθετηθεί στην προσεισμική του θέση ένα καλό αντίγραφο), ίσως και άλλες εικόνες κοσμούν το μεταβυζαντινό μουσείο μας, ο ναός είναι νομίζω ότι καλύτερο και πληρέστερο, ότι πλησιέστερο σε μια τυπική προσεισμική τζαντιώτικη εκκλησία, μέσα και έξω.
Πέρα από αυτά, ο ναός είναι κάθε ημέρα ανοικτός, πάντα καθαρός και φροντισμένος.
Σήμερα το πρωί που τον επισκέφθηκα έλαμπε στολισμένος ζακυνθινοπρεπώς.
Σήμερα το πρωί, χωρίς να το καταλάβω ξύπνησε μαζί μου και με ακολούθησε η ζακυθινή πεθερά που κάθε πραγματικός τζαντιώτης κρύβει εντός του. Έτσι, εφωτογράφησα και τρεις-τέσσερις παραφωνίες που εντόπισα στο εσωτερικό για τους ζακυθινόπληκτους αναγνώστες του μπλογκ μου (¨βυζαντινής¨ τέχνης καρέκλες και αναλόγιο δίπλα στο μπαρόκ χρυσωμένο τέμπλο λουστραρισμένα όπως και τα στασίδια σαν τη ρουστίκ μου τραπεζαρία, τα air-condition, η προχειροδουλειά με τα ξυλόγλυπτα πάνω από την καθέδρα αλλά και το πλαίσιο της εικόνας του Αγίου Θεοφίλου δίπλα στην προσπετίβα).
Όχι που θα τα άφηνα!
