το είδατε;

αν ρίξετε μια ματιά στο καλλιτεχνικό προφίλ του διονύση μπουκουβάλα θα βρείτε πράγματα με πολύ ενδιαφέρον / εγώ χάρηκα τη μουσική, μου αρέσει ακόμα πολύ η στάση του απέναντι στην τέχνη, μα και οτι παίρνει άφοβα θέση για θέμματα που αφορούν την κοινωνία

"εν ζακύνθω" αρπαχτές τέχνης

τα καλλιτεχνικά σχήματα της πρωτεύουσας συνεχίζουν και φέτος τις καλοκαιρινές τους περιοδίες για να εκπολιτίσουν την επαρχία, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους κατά τόπους δημαρχίσκους να τις πασάρουν όλες μαζί σαν φεστιβάλ που οργανώνουν οι ίδιοι*

οι τίτλοι, εμπνευσμένοι και συχνά βαριοί διαλέγονται με μεγάλη σπουδή, μα είναι κλούβιοι, αφού τέτοιες "συναντήσεις" μπορείς να βρείς τέτοια εποχή παντού εκτός αθήνας

όπως κάθε φεβρουάριο με το καρναβάλι, έτσι και τον αύγουστο με τις εκδηλώσεις, απάνω κάτω τι στη ζάκυθο, τι στη γαστούνη,  τσι γαργαλιάνους, ή τα γιαννιτσά βρεθείς είναι το ίδιο

το πρόγραμμα του δήμου μας φιλοξενεί τα τελευταία χρόνια μόνο ποιοτικές βεραμέντε παραστάσεις και συναυλίες
εδώ είναι φιόρο του λεβάντε
όλα τα δάχτυλα δεν είναι ίδια

το παράπονό μου δεν είναι πως τώρα ξεκίνησε αυτή η ιστορία, μα πως είχα την ελπίδα για κάτι πρωτότυπο, παραγωγή δηλαδή πολιτισμού

ο vertzak αν και κάτοικος του μικρού τζάντε δεν αισθάνεται επαρχιώτης και δεν επάτησε το ποδαράκι του μήτε αυτό το καλοκαίρι στο υπαίθριο


* για ξεκάρφωμα στριμώχνονται στο πρόγραμμα και οι ετήσιες παραστάσεις των τοπικών σχολών χορού, ωδείων, χορωδιών και φολκλορικών συγκροτημάτων

αντίο αφροδίτη

πισωπλάτισε να πάει

κάπου πέρα π'  αγαπάει

κ' έτσι σου 'ρχεται να πεις

ότι κιόλας αγναντεύει

τη σκιά, που ρηγαδεύει

στο βασίλειο της σιωπής

διονύσης ρώμας, στην ελένη (αχρονολόγητο)

σέσιλ έξτον

o σέσιλ ήρθε από την αγγλία να ζήσει τους ιόνιους ζέφυρους στο νησί μας εδώ και αρκετά χρόνια

κάναμε μαζί μπάσσο στη χορωδία του τιμόθεου αρβανιτάκη

στην κηδεία του χτές, λίγοι, ελάχιστοι φίλοι από το ζάντε

στη σκιά ενός κυπαρισσιού στεκόταν λυπημένος ο τιμόθεος

αμαλία

αντιγράφω από το μπλογκ του πιτσιρίκου:

"Συμπληρώθηκαν 6 χρόνια από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβίνου. Η τραγική ιστορία της Αμαλίας είχε συγκλονίσει πολλούς Έλληνες και είχε απασχολήσει -λίγο- και τα ΜΜΕ. Τίποτα δεν άλλαξε στη χώρα μας στο Εθνικό Σύστημα Υγείας από το 2007. Ή μάλλον άλλαξε, προς το χειρότερο. 



Δεν ξέρω πόσες Αμαλίες υπάρχουν σήμερα και πόσο υποφέρουν. Πάντως, όλοι είμαστε υποψήφιοι για την θέση που βρέθηκε η Αμαλία.

Μετά την χρεοκοπία της χώρας, περιπτώσεις όπως αυτή της Αμαλίας, μάλλον μας αγγίζουν λιγότερο. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω.

Ίσως, αν η Αμαλία έγραφε τις περιπέτειές της στα νοσοκομεία σήμερα, ελάχιστοι άνθρωποι να έδιναν σημασία.

«Έχω πονέσει αφόρητα, έχω νιώσει τον πανικό νιώθοντας τον ανυπέρβλητο πόνο να έρχεται, έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές ν’ αυτοκτονήσω λόγω του πόνου» έγραφε η Αμαλία Καλυβίνου λίγο πριν πεθάνει.

Αμαλία, σου έχω νέα. Συνηθίσαμε και τις αυτοκτονίες. Τις αντιμετωπίζουμε σαν κάτι μοιραίο. Σαν μια εκκαθάριση. Κάτι σαν την Τελική Λύση."

στον αγαπημένο μας ελαιώνα

  την κυριακή το μεσημέρι θα είμαστε στον άγιο λύπιο, σε πείσμα αυτών που προσπαθούν με όλη τους τη δύναμη να καταστρέψουν τη ζωή μας

 

"το καρναβαλι τση καρέτας"

απόψε παρασκευή 12 μεσάνυχτα & αύριο σάββατο 12 μεσημέρι έξω από το κατάστημα ηλεκτρονικών "τραυλού"

περίπατος

τις τελευταίες μέρες μια παρέα έχει αναστατώσει τον παράδεισο
ο παλιός αρχηγός διονύσιος θεοδωρίτσης συνάντησε τους φίλους του πάκη ποταμίτη και θόδωρo αλιβιζόπουλο και σουλατσάρουν ατελείωτα στην παλιά πόλη του τζάντε που ανέβηκε και αυτή εκεί μετά τον αφανισμό της το 1953

έγραψα αυτές τις σειρές με αφορμή το θάνατο ενός αγαπημένου ανθρώπου τις πρώτες μέρες του νέου χρόνου
διάλεξα να ανεβούν στο μπλόγκ το μήνα των προσκόπων, το φλεβάρη, αφού στις 22 του μήνα γιορτάζουμε σε όλο τον κόσμο και με ιδιαίτερα έθιμα στη ζάκυνθο την ημέρα σκέψεως

μεγαλοβδόμαδο στο λονδίνο με το ντίνο κονόμο (iii), το μνήμα του ούγκου φώσκολου

με ένα από τα τελευταία βιβλία (ζακυνθινοί του ιθ' αιώνα στην αγγλία) του μοναχικού ταξιδευτή οδηγό, φυλαχτό και παρέα ο παράξενος ταξιδιώτης περιπλανήθηκε μεγαλοβδομαδιάτικα στο λονδίνο / ένα πρωί πήρε το σακουλάκι με τους βορβούς από μανουσάκια που ξέθαψε από τον όχτο στο κτηματάκι του πατέρα του στο λυκούδι  / περπάτησε μέχρι τον st nicholas του chiswick, εκεί υπάρχει το μνήμα του ούγκου φώσκολου /  έκανε το καθήκον του σα τζαντιώτης και καθώς κάθισε να ξεκουραστεί ήρθε η βροχή του λονδίνου / μελαγχολική  / προφυλάχτηκε κάτω από τον κέδρο δίπλα στους πέτρινους τάφους στο παλιό κοιμητήριο

ευαισθησίες

φέτος στις γιορτές μερικά πράγματα όπως μια φωτογραφία από την ανακωχή στον πιο σκληρό πόλεμο του περασμένου αιώνα τη μέρα των χριστουγέννων του 1914 -μπορεί για αυτό το γεγονός και μόνο ν' άξιζε να γεννηθεί ο χριστός- και τα σκουριασμένα παΐδια τση πλώρης της παροπλισμένης "μάρθας" των παιδικών μας χρόνων ασκούν πάνω μου μια γοητεία
 τα τελευταία πόστ δεν ήταν δυνατό να τα αποφύγω, όπως ο ερωτευμένος είναι αδύνατο να κρύψει τον έρωτά του

"μάρθα"

φέρυ μπώτ "μάρθα" συγκίνηση και νοσταλγία για τους ζακυνθινούς της δεκαετίας του ΄70 και του ΄80
ο αντώνης μου έγραψε πως "... στην ίδια περίπου θέση ήταν παρατεταγμένα κάποια από τα τα πλοία των Αρχαίων Ελήνων πριν από τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, το 480 π.Χ...."
πιο πολλά μπορεί να βρεί κανεις στο http://www.facebook.com/vertzak.vertz

η ανακωχή των χριστουγέννων

                                                              

"Τα πρώτα Χριστούγεννα του Ά Παγκοσμίου Πολέμου η ανθρωπότητα γίνεται μάρτυρας ενός απίστευτου φαινομένου: Απλοί στρατιώτες, αμφότερων των στρατοπέδων, παίρνουν την πρωτοβουλία να κάνουν ανακωχή για μια μέρα, κάτι που γίνεται αποδεχτό με επιφυλακτικότητα από τους αξιωματικούς τους οι οποίοι για πρώτη φορά νιώθουν ανίκανοι να επιβληθούν."
( copy  απο  http://greek-documentaries.blogspot.gr/2012/08/bbc_9.html και http://www.1914-1918.net/truce.htm )
 

το τέλος του κόσμου και ο κομήτης

zakinthos, watercolor on paper, yanica nikolaeva sla 

διαβάστε ένα κείμενο του ντίνου κονόμου, όπως το αντιγράφει ο διονύσης ρώμας στα “ζακυνθινά” του σημειώνοντας ανάμεσα σ ' άλλα στον πρόλογο: “... Όπως και να έχει το πράγμα, ο κομήτης στην εποχή του υπήρξε ένα σπουδαίο “κάζο”, που οι Ζακυνθινοί δεν μπορούσανε να αφήσουν ανεκμετάλλευτο – καταφέρνοντας στο τέλος να μεταβάλλουνε και την “μελλοντική καταστροφή της Γης” σε... μπούφα...”

“Εκείνο τον καιρό είπανε στο Τζάντε πως θα πέσει ο κομήτης και θα βουλιάξει ο κόσμος. Ήτανε καλοκαίρι και γιόμισε ο Άμμος και το Πόρτο με ασκέρια και αρέκιες (Σημ. Δ.Ρ. α ορέκιο, με το αυτί: ανόργανη σερενάδα). Το τελευταίο βράδυ τση γης και τση Ζάκυθος! Διαδόσεις και λιγούρες, κόρτε και φριτούρες και παστελάδες. Οι ταβέρνες γιομάτες. Έψεναν γαρδούμπες και σπληνάντερο και περίμεναν τη συντέλεια του κόσμου. Ο κομήτης έγινε τραγούδι και λαικό ξεφάντωμα:

Και δίχως ν' ακούσεις βαρβάτο φουρνέλο

Το μπουμ θε ν' ακούσεις κι αντίο μαστέλλο.

Μπουμ, μπουμ, μπουμ κι ένας ύπνος θανάτου,

αν πέσει η ουρά του, αν στάξει η ουρά του.

Μα ο κομήτης αργούσε να φανεί και ο κόσμος... αδημονούσε. Περνούσε η ώρα και αργούσε ο χαλασμός...

Τότε είναι που ένας “μαντσιαδώρος” με την παρέα του σκαρφίστηκε το κάζο που αναστάτωσε τον Άμμο. Η μπούφα έπιασε πέρα για πέρα. Οι “μαντσιαδώροι” πιάσανε και πληρώσανε τον Κλαμπανάρο της Φανερωμένης και τσου έδωσε τα κλειδί του καμπαναριού. Η συμφωνία τους ήταν να μην βγάλει τσιμουδιά και σε μιαν ώρα θα λάβει πίσω τα κλειδιά του. Το σούρπο, λοιπόν, ανεβαίνει ο Α απάνω στο καμπαναριό και περνάει από το γλωσσίδι της βαριάς καμπάνας μια διπλή πετονιά. Κατεβαίνει ύστερα λαθραία και χάνεται. Εννοείται πως η πετονιά ήταν έτσι γαντζωμένη στο γλωσσίδι ώστε, όταν την τραβούσες μονή πέρα για πέρα, μπορούσες να την μαζώξεις από κάτω. Την άκρη της πετονιάς, δεμένη με μια πέτρα, ο Α την είχε πετάξει σ' ένα χαλέπεδο έρημο δίπλα στο καμπαναριό, όπου περίμενε η παρέα. Περασμένα μεσάνυχτα έπεσε η πρώτη μπάσα νότα τση κοιμησμένης καμπάνας της Φανερωμένης. 'Υστερα η δεύτερη, η τρίτη, η τέταρτη... ο Άμμος ανατρίχιασε. Ο κόσμος σταυροκοπιόταν, στάθηκαν οι αρέκιες κι αφουγκράστηκαν το σπετάκουλο. Δε φαινότανε κανείς στο καμπαναρίο, η πόρτα ήτανε κλειστή απόξω και τα κλειδιά στα χέρια του κλαμπανάρου. Η πετονιά στο χαλέπεδο πίσω από το καμπαναριό, δε φαινότανε. Το φανάριστο πλάτωμα της φανερωμένης σπασμένο! Ανοίγουνε την εκκλησία κι ο παπα-Νικόλας διαβάζει μεταμεσονύχτια δέηση υπέρ της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου... Ο κομήτης τώρα θα 'πεφτε! Σκηνές αλλοφροσύνης. Παράκλησες και προσευχές στο πλάτωμα της εκκλησιάς. Λάβαρα και σημαίες, λιβάνια και κεριά στα παρεθύρια. Οι πιο τερατώδικες φήμες αναζήτησαν για τα περγαλία. Και στις ταβέρνες ακούστηκαν ξανά κομμένες οι αρέκιες:

Κατακαημένη Ζάκυνθο, μαυρίζουν τα βουνά σου,

φεύγουν τα παληκάρια σου, χάνεται η ομορφιά σου...

Εβόγγαε κι έκλαιγε η αρέκια. Σωπάσανε οι παστελάδες και τα σουλάτσα. Η συντέλεια των αιώνων! Νυν απολύεις τον δούλον σου Δέσποτα...”

“Μια συμπληρωματική πληροφορία που δίνει ο Κονόμος είναι και τούτη: Η μάνα ενός από τους δράστες της “μάντσιας” δεν είχε σπίτι της λιβάνι και έβαλε δυο ουγγιές ζάχαρη στο θυμιατό. Εξύπνησε ο γιός την αυγή και γύρεψε καφέ... όμως η ζάχαρη είχε λιβανιστεί με το σκανταλέτο για τη σωτηρία των ανθρώπων! Κατέβηκε έτσι χαράματα στη δουλειά του δίχως καφέ, βλαστημώντας την ιδέα που είχε να δημιουργήσει “εκ των ενόντων” ένα καινούργιο θαύμα της Φανερωμένης...”

χρόνης μίσσιος

1930-2012

βασίλης παπαδημητρίου