Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΤΑ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ (ΔΗΘΕΝ ΞΕΝΩΝΕΣ ΤΟΥ ΤΕΙ) & ΤΟ ΞΕΡΙΖΩΜΑ ΤΟΥ ΕΛΑΙΩΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΥΠΙΟΥ



Φίλοι αγαπημένοι μου λένε πως δεν είναι ώρα να ασχολούμαι με τα ιερά ξενοδοχεία-ξενώνες και το ξερίζωμα του ελαιώνα του Αγίου Λύπιου: “τώρα ο κόσμος καίγεται για τη χώρα και το μέλλον της”.

Τώρα σκέπτομαι, που όλοι έχουμε την προσοχή μας στην καταιγίδα που έχει εισβάλει στο σπίτι μας, κάποιοι περιμένουν να μας πιάσουν στον ύπνο και να κάνουν αυτά που καιρό ήθελαν, μα δε μπορούσαν.

Τώρα πιστεύω οφείλουμε να είμαστε διπλά προσεκτικοί: να φυλάξουμε με στοργή και αυταπάρνηση την πολιτιστική κληρονομιά αυτών που μας έφεραν στον κόσμο, την παιδική μας ηλικία με τις αναμνήσεις της, τα ίχνη από τους μεγάλους ανθρώπους που έζησαν εδώ κάποτε.

Οι Ζακυνθινοί θα προστατέψουμε το πανάρχαιο έθιμο, τον ιστορικό αυτό τόπο - τα ιερά και τα αγαπημένα μας, όσο δύσκολες και αν είναι οι ημέρες που ζούμε!

Διονύσιος Ευστ. Βερτζάγιας
Εκπαιδευτικός

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗΣ ΞΕΡΙΖΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΥΠΙΟΥ;



Ο μοναδικός σε ομορφιά ελαιώνας του Αγίου Λύπιου αποδεικνύεται χρόνο με το χρόνο πως είναι μικρός σε έκταση για να χωρέσει τους Ζακυνθινούς που παίρνουν μέρος στο πανάρχαιο (πάνω από μισή χιλιετία) πανηγύρι.

Ο ιερός και ιστορικός (στενά συνδεμένος με τον Άγιο Διονύσιο και το Δ. Σολωμό) τόπος δεν αντέχει, δε χωράει τα ξενοδοχεία και τους ξενώνες που η Μητρόπολη προγραμματίζει να χτίσει.

Ανήκει στους κατοίκους αυτού του τόπου, στο παρελθόν και το μέλλον, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Ας παραχωρήσει η εκκλησία για τα κτήρια του ΤΕΙ ένα άλλο από τα πολλά οικόπεδα της περιοχής που έχει στην ιδιοκτησίας της.



Βερτζάγιας Διονύσιος
Εκπαιδευτικός

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

μεγάλη η επιτυχία του πανηγυριού στον ελαιώνα του αγίου λύπιου



εδώ και καμιά δεκαριά χρόνια που ξεκίνησε η προσπάθεια για το πανηγύρι στον ελαιώνα του αγίου λύπιου, δε μπορούσε κανείς να φανταστεί το πλήθος των ζακυνθινών που μαζεύτηκε εκεί

κατά το σούρουπο κάποιοι ισχυρίστηκαν πως είδαν τον ποιητή να περπατάει κατά το μετόχι χαμογελαστός

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

το κρέμασμα του βαγιού



του διονύση φλεμοτόμου


Ο Ζακυνθινός ήταν και είναι πιστός στα αντέτια του. Τα τηρούσε και τα τηρεί με θρησκευτική ευλάβεια και από αυτά καταλαβαίνει τις γιορτές και την επανάληψη του χρόνου. Γι’ αυτό τα περισσότερα έγιναν στίχοι στους περίφημους «Σπουργίτες» του Ιωάννη Τσακασιάνου και για χάρη τους γράφτηκαν εκατοντάδες σελίδες από καθιερωμένους και δόκιμους επιφυλλιδογράφους.
Ιδιαίτερα τα Τζαντιώτικα αντέτια πληθαίνουν τις μέρες της Μεγάλης Βδομάδας και του Πάσχα, μια χρονική περίοδο, που για το νησί μας έχει ιδιαίτερη βαρύτητα και την χαρακτηρίζουν διαφορετικότητες και ιδιορρυθμίες.
Αρχή τους το λαοφιλές κρέμασμα του βαγιού, το μεσημέρι του Σαββάτου του Λαζάρου, που ακόμα και σήμερα συνεχίζεται και το παρακολουθούν με προσήλωση αρκετοί αντεταδόροι και με την πατροπαράδοτη αυτή συνήθειά τους μπαίνουν στον μεγάλο εορταστικό κύκλο, που αρχίζει αυτή τη μέρα και τελειώνει την Κυριακή του Θωμά, με το λαοφιλές πανηγύρι του Άι-Λύπιου.
Μ’ ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή. Ο λαός του νοτιότερου αυτού νησιού των Επτανήσων δεν είχε ποτέ εσωστρέφεια. Αντίθετα, εξέφραζε πάντα αυτό που είχε μέσα του και όλες του τις εκδηλώσεις τις χαρακτήριζε -και τις χαρακτηρίζει ακόμα ευτυχώς- μια έντονη θεατρικότητα. Αυτό ενυπάρχει και στη λατρεία του.
Τα απόγευμα της Τυρινής, λοιπόν, άρχιζαν οι εορταστικές προειδοποιήσεις με το κρέμασμα του μαρουλοκρέμμυδου στο πυργωτό καμπαναριό των Αγίων Πάντων. Ήταν το πρώτο σένιο, το οποίο ειδοποιούσε τους ορθόδοξους διασκεδαστές του Καρναβαλιού, που την ώρα εκείνη βρισκόταν στην αποκορύφωση της διασκέδασής τους στην ιστορική πλατεία του Αγίου Μάρκου, πως η Αποκριά τελείωνε και πως από την επόμενη μέρα, σε αντίθεση με τους συνδαιτυμόνες τους καθολικούς, άρχιζε η νηστεία τους.
Το μάτσο αυτό των νηστίσιμων ειδών έμενε κρεμασμένο στο καμπαναριό ώς το Σάββατο του Λαζάρου, οπότε το αντικαθιστούσε το εορταστικά βαΐ, που και αυτό παρέμενε μια ακριβώς βδομάδα, για να αντικατασταθεί με το κλαδί της δοξαστικής δάφνης, το Μεγάλο Σαββάτο, με την Γλόρια και το Κομμάτι, όταν γινόταν η Πρώτη Ανάσταση και σταματούσε το πένθος, με την αναπαράσταση του σεισμού της νίκης του θανάτου.
Ας αφήσουμε, όμως, τα άλλα αντέτια του Ζακυνθινού και θέλοντας να είμαστε επίκαιροι, ας σταθούμε στο πιο αγαπητό απ’ όλα αυτά, που είναι το κρέμασμα του βαγιού.
Σ’ όλες τις εκκλησίες του νησιού κρεμιόταν στις έντεκα ακριβώς, με κωδωνοκρουσίες και παρατεταμένα χαρούμενα σένια. Μόνο στους Αγίους πάντες, που κατά τον ποιητή, «το καμπαναρίο τους κάνει για χίλιες μπάντες», κρεμιόταν μια ώρα αργότερα, στις δώδεκα το μεσημέρι και είχε μια ιδιαίτερη μεγαλοπρέπεια.
Ο εφημέριος και ο νόντσολος της εκκλησίας ανέβαιναν στο καμπαναριό και αφού η καμπάνα κτυπούσε «γιόμα», έδεναν από τα κάγκελα του μπαλκονιού του ένα μεγάλο κλαδί ελιάς και από αυτό άφηναν να πέσει μια μακριά αλυσίδα, πλεγμένη από βαγιά, η οποία ήταν δεμένη στο κλαδί της ελιάς και κατέληγε σ’ έναν καλοπλεγμένο ήλιο. Οι καμπάνες κτυπούσαν χαρούμενα και ο κόσμος που είχε συγκεντρωθεί από κάτω έκανε το σταυρό του και εύχονταν «χρόνια πολλά και του χρόνου».
Αποθανατίζοντας αυτήν την στιγμή ο Τσακασιάνος έγραψε χαρακτηριστικά:
«Αγιοπαντίτικο βαΐ, με τσου μακρίους σου κλώνους
Πού θα σε ιδώ να κρεμαστείς, να πω σε πολλούς χρόνους».
Μετά την πολλαπλή καταστροφή του Αυγούστου του 1953, που αφάνισε τα πάντα και τους ιστορικούς Αγίους Πάντες, το αντέτι συνεχίζεται στην παρακείμενη εκκλησία του Αγhttp://www.blogger.com/img/blank.gifίου Νικολάου των Ξένων, ο οποίος είναι και ο Μητροπολιτικός Ναός του νησιού.
Λίγο πριν τις δώδεκα συναθροίζονται και πάλι οι όσοι εναπομείναντες, που δεν είναι και λίγοι και περιμένουν το ξεκίνημα του πιο αγαπητού τους εορταστικού κύκλου, ο οποίος είναι και ο πιο σημαντικός του χρόνου.
Η τήρηση αυτών των αντετιών είναι και η ταυτότητά μας. Μια αντίσταση στην ισοπέδωση και μια προσπάθεια για να σωθούν όλα αυτά, που εκφράζουν τον πολιτισμό μας και στήριξαν γενιές και γενιές.
Δύσκολα τα καταλαβαίνει ένας ξένος και συχνά το λοιδορεί. Για μας, όμως, είναι ένα κομμάτι της ζωής μας, μια έκφραση του χαρακτήρα μας και ένας τρόπος ευχαρίστησης, που και πάλι ζούμε, για να τα βιώσουμε.
«Και το βαΐ, με υγεία» λοιπόν και «Καλή Ανάσταση».
Ας βιώσουμε όλοι το Ζακυνθινό Μεγαλοβδόμαδο. Είναι, στ’ αλήθεια, μια ανάταση.


το κείμενο του ζακυνθινού ποιητή βρήκα στα ράφια της ψηφιακής βιβλιοθήκης "παραθέματα λόγου"

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

100,000




είμαι πολύ χαρούμενος σήμερα
όταν ξεκίνησα το ιστολόγιο δε μπορούσα να φανταστώ πως θα έφτανε η μέρα που ο μετρητής των επισκεπτών θα έγραφε τον αριθμό 100,000

Τετάρτη 4 Απριλίου 2012

στον ελαιώνα του διονυσίου σολωμού στον άγιο λύπιο

…Έτσι εγώ έφθασα στο κελλί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος εφαινότουνα από πάνου από το κεφάλι μου μία Ανάστασι...
διονύσιος σολωμός, Γυναίκα της Ζάκυθος



φέτος θα συναντηθούμε για τη γιορτή στον ελαιώνα, όπως κάθε χρόνο, μια κυριακή μετά το πάσχα (του Θωμά) - είναι στις 22 απριλίου

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

o materna mia terra



περπατώντας στην παλιά γειτονιά της οδηγήτριας, συνάντησα μια φίλη να μαζεύει με τα χέρια της σκουπίδια που βρίσκονταν γύρω από το μνημείο για το φώσκολο - γέμισε μια μεγάλη σακούλα - φυσικά και η ευθύνη δεν ανήκει μόνο στο δήμαρχο - αυτός είναι ο εύκολος στόχος

βόρεια ιταλία (i)






μέσα στην καρδιά του χειμώνα για ένα σαβατοκύριακο ο παράξενος ταξιδιώτης ακολούθησε τη διαδρομή ζάκυνθος - αθήνα - μιλάνο -πάδοβα - καμποσανπιέρο και τούμπαλιν,

είναι σίγουρα πολύ παράξενος