Kαθαρότατον ήλιο επρομηνούσε
της αυγής το δροσάτο ύστερο αστέρι,
σύγνεφο, καταχνιά, δεν απερνούσε
τ' ουρανού σε κανένα από τα μέρη·
και από κει κινημένο αργοφυσούσε
τόσο γλυκό στο πρόσωπο τ' αέρι,
που λες και λέει μες στης καρδιάς τα φύλλα:
"Γλυκειά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα".
Δ. Σολωμός, Ο Λάμπρος. H Ημέρα της Λαμπρής 1., (από τα Ποιήματα και Πεζά, Στιγμή 1994)
.
2 σχόλια:
Τι ωραίο μαγιάτικο στεφάνι Ντένη!Θυμάσαι άραγε τον τόπο& τον χρόνο??Κάπου στο Ιόνιο...Σου αφιερώνουμε λοιπόν το παρακάτω:
"Kι έχω μια θάλασσα για ευχή
λες και είναι βότσαλο η ψυχή."
(Λίνα Νικολακοπούλου)
Γύρευε πόσα βότσαλα ρίξαμε στη θάλασσα του Τζάντε...
οι φίλες σου
Καλό Μάη!
Δημοσίευση σχολίου