"Τη φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό μας σημείωμα, είχε τσι προάλλες την καλοσύνη να μου τη χαρίσει ο Διονυσάκης Καμπιώτης, παλιός φίλος κι αδελφός πρόσκοπος, για να με κάμει να θυμηθώ, εκτός από κάτι μπαγόρδες ηρωικές, και κάποιους καλούς φίλους, άλλοι που υπάρχουν ακόμα (την υγειά τους παναπεί να έχουνε οι άνθρωποι) και άλλοι, που αλίμονο, έχουν πάρει πλέον το δρόμο της επιστροφής.
Όπως ο μακαριστός παπα-Διονύσιος ο Επισκοπόπουλος, και ο ξάδελφός του Σκοπιώτης, (το αηδόνι τ’ Αγ. Νικολάου των Ξένων) ή τέλος ο Γιώργος Κεφαλληνός, πατεντάτος έμπορος της Πλατείας ρούγας και συν- Αρχηγός ‘‘παρά τη Τυπική’’, όπως του άρεσε να αποκαλείται.
Πρόκειται για φωτογραφία από το προσκοπικό συμπόσιο της 22α Φεβρουαρίου του ’77 , που πραγματοποιήθηκε στο εξοχικό κέντρο ‘‘Ντο-Ρε’’ του Τάση Πάτρα έδεκει στη στροφή του Ραδιοφωνικού (Ρόιδο) που άφησε εποχή γιατί ήταν από τα πιο πετυχημένα. Οπού συμμετείχε για πρώτη φορά και το τοπικό Τμήμα των Οδηγών,
Για να αισθάνομαι τώρα υποχρεωμένος να γυρίσω κάμποσα προς τα πίσω χρόνια και να μιλήσω για τούτο το ετήσιο τραπέζι, που για μισό και πλέον αιώνα συνεχίζει να σταμπάρει τη ζακυνθινή ιδιορρυθμία.
Η 22α Φεβρουαρίου λοιπόν, έχει καθιερωθεί ως γνωστό σαν Παγκόσμια Ημέρα του Προσκοπισμού. Πρόκειται για την ‘‘Ημέρα Σκέψεως’’, όπως συνηθίζεται να λέγεται, που καλεί τους προσκόπους όλου του κόσμου, άσχετα από εθνότητα, φυλή, χρώμα, πεποιθήσεις ή καταγωγή να αφήνουν ελεύθερη τη σκέψη τους με πνεύμα αγάπης, φιλίας, ειρήνης και συνεργασίας να ταξιδεύει σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη για μία εγκάρδια αναμεταξύ τους συνεννόηση.
Έτσι κάθε τέτοια ημερομηνία, οι ανά τον κόσμο προσκοπικές ομάδες, (ας σημειωθεί ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η προσκοπική κίνηση απαντιέται σε διακόσιες δέκα πέντε περίπου Χώρες) γιορτάζουν τη μεγάλη ετούτη μέρα του Προσκοπισμού σύμφωνα με τις συνήθειες τους, αλλά και με τα έθιμα και τις τοπικές παραδόσεις. Και όπου από εποχή συστάσεώς του, συμμετέχει κι ο Οδηγισμός.
Οπότε στο νησί μας, που οι άνθρωποί του από εκείνα τα χρόνια τα παλιά, ξεχωρίζουν για την… ιδιορρυθμία τους, θα ήταν αδύνατον και σε ετούτη την μεγάλη και παγκόσμια νεανική γιορτή να μη προσθέσουν και μία δική τους ιδιαίτερη πινελιά.
Κάτι διαφορετικό, που δίχως να ξεφεύγει από νόημα του εορτασμού, ξεχωρίζει ή μάλλον συμπληρώνει.
Αφήνει λοιπόν άθικτο το απογευματινό πανηγύρι στη Λέσχη, όπου όλοι μαζί, προσκοπάκια και βαθμοφόροι χαίρονται το ομαδικό παιχνίδι, τραγουδώντας ζωηρά τα κεφάτα τραγούδια τους, για να προσθέσει αργότερα ένα επίσημο τραπέζι, ανάλογο με το εορταζόμενο γεγονός.
Οπότε κι η Τοπική μας Εφορία, (Έφορος ο μακαρίτης Ντίνος Κουρκουμέλης) αποφασίζει τις 22 Φλεβάρη του ’60 να παραθέσει για πρώτη φορά ένα δείπνο αγάπης στους βαθμοφόρους, στο γνωστό μετασεισμικό εστιατόριο Μανταλά (οδός Ριζοσπαστών.) Στο οποίο εκτός από τον Περιφερειακό Έφορο Γιάγκο Μεγαδούκα, θα παρακαθίσουν επίσης κάποια Μέλη του Τοπ. Προσκοπικού Συνδέσμου (Σπυράκης Σιγούρος-Δεσύλας, Στάθης Αγαλιώτης, Μαντίνα Μεϊντάνη) ως κι ο παλιός Τοπικός Έφορος αξέχαστος Πώπος Κανδιάνος, προσκληθείς προς τούτο τιμητικά.
Εκδήλωση τόσο ταιριασμένη στη ζακυνθινή νοοτροπία, που σίγουρα δε θα μπορούσε παρά να γίνει θεσμός, για να συνεχιστεί αδιάκοπα ως τα σήμερα, πάνω δηλαδή από μισού αιώνα ημέρες.
Ένα ‘‘δείπνο αγάπης’’ όπως θα ειπωθεί αρχικά και θα παραμείνει, που είναι ικανό να αραδιάζει γύρω από ένα κεφάτο τραπέζι, που χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο ξεντώνει από την αθρόα συμμετοχή συνδαιτυμόνων, καταφέρνει να ενώνει παλιούς και νέους με τους δεσμούς της αγάπης και της κατανόησης. Όπου οι μεν νέοι να συνεχίζουν σταθερά την πορεία, οι δε παλιοί να θυμούνται.
Και το αστείο είναι πως ετούτη η ζακυνθινή… μούρλια, (γιατί περί μούρλιας πρόκειται, κι ας την λέμε εμείς ιδιαιτερότητα) δεν περιορίζεται εντός των ζακυνθινών τειχών, αλλά παίρνει από μοναχή της τη ρούγα για Αθήνα. Για να περιμαζέψει στις 22 Φλεβάρη του ’85 (θαρρώ) τους παλιούς ζακυνθινούς Προσκόπους που ζούνε στο αττικό λεκανοπέδιο και κάπου εκεί προς την Νέα Σμύρνη θα στήσουν κι ετούτοι ένα δικό τους παρόμοιο τραπέζι.
Για να αποδειχτεί ότι και η…. ‘‘ιδιαιτερότητα’’ δεν πάει παρόμοια στα βουνά."
το κείμενο αυτό του νιόνιου μελίτα δημοσιεύτηκε στον ερμή στις 24-2-2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου