.
Αφιερωμένο στη Σίσσυ, την Κική, τη Δήμητρα, τη Λίλιαν, την Ελένη, την Άννη και το Γιώργο
Κατεβαίνοντας από τον Πρόδρομο προς τη Χώρα, πήρα το δρόμο της Ρίζας. Στο Δράκα η πόρτα της εκκλησίας ήταν ανοιχτή και σταμάτησα να ρίξω μια ματιά. Στο ημίφως (κόντευε να νυχτώσει) πρέπει να τρόμαξα τον εφημέριο, ο οποίος ετοιμαζόταν να κλείσει, αφού ο εσπερινός και οι προετοιμασίες για την επόμενη είχαν τελειώσει. Ο παπά-Χρήστος μου μίλησε με πολλή αγάπη για την εκκλησία του χωριού του, τον Άγιο Δημήτριο. 
Προτείνω το cd με καταγραφή Ζακυνθινής εκκλησιαστικής μουσικής και αγαπημένων ήχων* που κυκλοφόρησε με την επιμέλεια του Αντώνη Κλάδη. Επιτέλους μια πραγματική καταγραφή δεκαετίες μετά από το δίσκο του Δημήτρη Λάγιου με το χορό του Γιάννη Σούλη.
Ο Κλάδης έκανε ένα βήμα μπροστά, καταγράφοντας όχι αντιπροσωπευτικά δείγματα, αλλά μία συγκεκριμένη ακολουθία, την παράκληση του Αγίου στα «Ζακυθινά».Ίσως όλοι όσοι προσέγγισαν την εκκλησιαστική μουσική παράδοση αυτού του νησιού, παρουσίασαν τις διασκευές τους. Για πρώτη φορά προσωπικά συναντώ κάποιον που καταγράφει την παράδοση όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που ακούμε από τους πιο παλιούς χωρίς να την αλλοιώνει. Τέλος, αποκαλύπτεται ένας άγνωστος σε μένα ζακυθινός, ζακυθινότατος πρωτοψάλτης και τενόρος (ο κ. Παναγιώτης Κάνδηλας) και διασώζεται η εξαιρετική τέχνη του.
*Ακούγεται ένα σένιο από τους δεξιοτέχνες κλαμπανάρους του Αγίου, ένα από τα ελάχιστα καμπαναριά στο Τζάντε που την έχει γλιτώσει από τη μόδα της ηλεκτρικής λειτουργίας (όταν τα ακούς σου έρχεται να ξεράσεις). Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα κάποιοι μουρλοί που αν θελήσει κάποιος κάποτε να βάλει ηλεκτρικό στο καμπαναριό-σύμβολο της Ζακύνθου, πρέπει να περάσουν από πάνω τους.
.
Φωτο: ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΒΟΥΤΥΡΟΠΟΥΛΟΥ
[…] είτε αυτό λέγεται Βερολίνο είτε λέγεται Δουβλίνο είτε λέγεται Κοπεγχάγη ή Εδιμβούργο. Υπάρχουν πόλεις που μου άρεσαν επειδή εκεί, στο συγκεκριμένο προαύλιο, έπινε κάποτε το τσάι του ο Όσκαρ Γουάιλντ ή διαδρομές που έκαναν ο Τζέιμς Τζόις ή ο Μπέκετ, επειδή αυτές οι πόλεις έχουν μνήμη, τα φυλάνε. Τα καλλιτεχνικά καφενεία της Ευρώπης, ας πούμε. Πας σε ένα καφενείο στο Βερολίνο και ξέρεις ότι καθόταν ο Μπρεχτ ή ο Τόμας Μαν. Σίγουρα, είναι σαφές, είναι εκεί η ατμόσφαιρα.
Στην Αθήνα δεν σας συμβαίνει αυτό; Έχετε κάποια διαδρομή που σας κάνει να νιώθετε έτσι;
Στη μνήμη μου έχω φυσικά διαδρομές. Ξέρω ότι στο συγκεκριμένο σημείο πέρασα πολύ καλά με ένα φίλο ή ότι έγινε κάτι, αλλά δεν συντηρείται αυτό για κάποιο λόγο. Ευνοείται μία καινούργια οικονομική τάξη κάθε φορά από κομματικές τάσεις και οι άλλοι δεν έχουν μνήμη. Θέλουν να περάσουν καλά αυτοί και μόνο αυτοί, η δικιά τους τάξη, η οποία είναι κακόγουστη τάξη, δεν έχει δηλαδή από πίσω της κάποιο παρελθόν και φυσικά δεν έχει μέλλον. Η αισθητική τους είναι ανύπαρκτη και είναι αυτά τα εκτρώματα που βλέπεις. Μόνο μια γερή ομάδα πολιτών με κάποιο κύρος μπορούν ενδεχομένως να φρενάρουν και να πουν όχι, στη γειτονιά μου εγώ δεν θέλω να χτιστεί τέτοιο πράγμα. Να πάρει την υπόθεση στα χέρια του […]
Από συνέντευξη του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΤΖΟΥΜΑ στον M. HULOT
LIFO 13.12.07
Συναυλία για εκκλησιαστικό όργανο του Διονύση Μπουκουβάλα 
Το ουράνιο τόξο πάνω από το ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου και το Μετόχι του Αγίου, σήμα αισιοδοξίας για την τύχη των δύο μνημείων που βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης.
.
Οι λιθίες του Ακρωτηριού, στολισμένες από τους καταρράκτες που έφτιαξαν τα νερά της βροχής που δε σταμάτησε καθόλου χτες - ανήμερα Χριστούγεννα.
