παμπάλαια

να κάμω θέλω τις συστάσεις για ένα ζακυνθινό ιστολόγιο - αν και χρόνια ιδιοκτήτης ζακυνθινού blog, δεν ήξερα πως υπάρχει - χρειάστηκε προχτές να μου το επισημάνει ένας παλιός ζαντιώτης, γείτονας στο τραπέζι εστιατορίου της στράντα μαρίνας

το μεσημέρι, μετά το χταπόδι τση σταυροπροσκύνησης, πήγα μια βόλτα στο χρυσό λαγανά - ο τύμβος του βεζάλ συνυπάρχει εκεί, ενθύμιο από το τζάντε που αποχωρεί, με τα τουριστικομάγαζα της zakynthos που το διαδέχτηκε

την ίδια ιδέα για περιήγηση έχει και μια άλλη ζακυνθινή συντροφιά - στη θέση του συνοδηγού κάθεται ένας ποιητής του τόπου μας - είμαι βέβαιος - περνάνε από εδώ για το βεζάλ

στην παραλία ο σερεπίσιος με το ημίψηλό του κουβεντιάζει με το βαρβιάνη - το ηλιοβασίλεμα ο βάλβης ακουμπισμένος στον τύμβο καπνίζει και κοιτάζει ερωτευμένος τη θάλασσα

το παρίσι του χαράλαμπου

χάρηκα πολύ που ο ζακυνθινός ζωγράφος κάνει έκθεση δική του στο παρίσι αυτό το μάρτιο, τη ζωγραφική του πάντως την αγαπάμε στο νησάκι του,
θα είμουν οπαδός του ακόμα και αν έκανε την έκθεση στο χουρχουλίδι

σαν σήμερα

σαν σήμερα, 9 μαρτίου του 2011 πέθανε ο γιάννης χρυσικόπουλος

ξενητεία

το τριήμερο της τυρινής αναγκάστηκα για δουλειά να είμαι στην αθήνα
έτσι μετά το κυνήγι του χαμένου θησαυρού και την ποδηλατάδα στερήθηκα και τα άλλα παμπάλαια και χαρακτηριστικά της πολιτιστικής μας ιδιαιτερότητας έθιμα, όπως τη μεγάλη παρέλαση της κυριακής
ο vertzak σα γνήσιος ξενητεμένος τζαντιώτης βρήκε φιλόξενο καταφύγιο ένα από τα τελευταία βράδια του καρναβαλιού σε ένα υπόγειο στην πλάκα, στην παλιότερη ταβέρνα της αθήνας, τα μπακαλιαράκια
καλό μήνα
και του χρόνου μάσκαρες

νιόνιος μελίτας: ζακυνθινά, προσκοπικά και παλαιο-προσκοπικά

"Τη φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό μας σημείωμα, είχε τσι προάλλες την καλοσύνη να μου τη χαρίσει ο Διονυσάκης Καμπιώτης, παλιός φίλος κι αδελφός πρόσκοπος, για να με κάμει να θυμηθώ, εκτός από κάτι μπαγόρδες ηρωικές, και κάποιους καλούς φίλους, άλλοι που υπάρχουν ακόμα (την υγειά τους παναπεί να έχουνε οι άνθρωποι) και άλλοι, που αλίμονο, έχουν πάρει πλέον το δρόμο της επιστροφής.
Όπως ο μακαριστός παπα-Διονύσιος ο Επισκοπόπουλος, και ο ξάδελφός του Σκοπιώτης, (το αηδόνι τ’ Αγ. Νικολάου των Ξένων) ή τέλος ο Γιώργος Κεφαλληνός, πατεντάτος έμπορος της Πλατείας ρούγας και συν- Αρχηγός ‘‘παρά τη Τυπική’’, όπως του άρεσε να αποκαλείται.
Πρόκειται για φωτογραφία από το προσκοπικό συμπόσιο της 22α Φεβρουαρίου του ’77 , που πραγματοποιήθηκε στο εξοχικό κέντρο ‘‘Ντο-Ρε’’ του Τάση Πάτρα έδεκει στη στροφή του Ραδιοφωνικού (Ρόιδο) που άφησε εποχή γιατί ήταν από τα πιο πετυχημένα. Οπού συμμετείχε για πρώτη φορά και το τοπικό Τμήμα των Οδηγών,
Για να αισθάνομαι τώρα υποχρεωμένος να γυρίσω κάμποσα προς τα πίσω χρόνια και να μιλήσω για τούτο το ετήσιο τραπέζι, που για μισό και πλέον αιώνα συνεχίζει να σταμπάρει τη ζακυνθινή ιδιορρυθμία.
Η 22α Φεβρουαρίου λοιπόν, έχει καθιερωθεί ως γνωστό σαν Παγκόσμια Ημέρα του Προσκοπισμού. Πρόκειται για την ‘‘Ημέρα Σκέψεως’’, όπως συνηθίζεται να λέγεται, που καλεί τους προσκόπους όλου του κόσμου, άσχετα από εθνότητα, φυλή, χρώμα, πεποιθήσεις ή καταγωγή να αφήνουν ελεύθερη τη σκέψη τους με πνεύμα αγάπης, φιλίας, ειρήνης και συνεργασίας να ταξιδεύει σε όλα τα πλάτη και μήκη του πλανήτη για μία εγκάρδια αναμεταξύ τους συνεννόηση.
Έτσι κάθε τέτοια ημερομηνία, οι ανά τον κόσμο προσκοπικές ομάδες, (ας σημειωθεί ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η προσκοπική κίνηση απαντιέται σε διακόσιες δέκα πέντε περίπου Χώρες) γιορτάζουν τη μεγάλη ετούτη μέρα του Προσκοπισμού σύμφωνα με τις συνήθειες τους, αλλά και με τα έθιμα και τις τοπικές παραδόσεις. Και όπου από εποχή συστάσεώς του, συμμετέχει κι ο Οδηγισμός.
Οπότε στο νησί μας, που οι άνθρωποί του από εκείνα τα χρόνια τα παλιά, ξεχωρίζουν για την… ιδιορρυθμία τους, θα ήταν αδύνατον και σε ετούτη την μεγάλη και παγκόσμια νεανική γιορτή να μη προσθέσουν και μία δική τους ιδιαίτερη πινελιά.
Κάτι διαφορετικό, που δίχως να ξεφεύγει από νόημα του εορτασμού, ξεχωρίζει ή μάλλον συμπληρώνει.
Αφήνει λοιπόν άθικτο το απογευματινό πανηγύρι στη Λέσχη, όπου όλοι μαζί, προσκοπάκια και βαθμοφόροι χαίρονται το ομαδικό παιχνίδι, τραγουδώντας ζωηρά τα κεφάτα τραγούδια τους, για να προσθέσει αργότερα ένα επίσημο τραπέζι, ανάλογο με το εορταζόμενο γεγονός.
Οπότε κι η Τοπική μας Εφορία, (Έφορος ο μακαρίτης Ντίνος Κουρκουμέλης) αποφασίζει τις 22 Φλεβάρη του ’60 να παραθέσει για πρώτη φορά ένα δείπνο αγάπης στους βαθμοφόρους, στο γνωστό μετασεισμικό εστιατόριο Μανταλά (οδός Ριζοσπαστών.) Στο οποίο εκτός από τον Περιφερειακό Έφορο Γιάγκο Μεγαδούκα, θα παρακαθίσουν επίσης κάποια Μέλη του Τοπ. Προσκοπικού Συνδέσμου (Σπυράκης Σιγούρος-Δεσύλας, Στάθης Αγαλιώτης, Μαντίνα Μεϊντάνη) ως κι ο παλιός Τοπικός Έφορος αξέχαστος Πώπος Κανδιάνος, προσκληθείς προς τούτο τιμητικά.
Εκδήλωση τόσο ταιριασμένη στη ζακυνθινή νοοτροπία, που σίγουρα δε θα μπορούσε παρά να γίνει θεσμός, για να συνεχιστεί αδιάκοπα ως τα σήμερα, πάνω δηλαδή από μισού αιώνα ημέρες.
Ένα ‘‘δείπνο αγάπης’’ όπως θα ειπωθεί αρχικά και θα παραμείνει, που είναι ικανό να αραδιάζει γύρω από ένα κεφάτο τραπέζι, που χρόνο με το χρόνο όλο και περισσότερο ξεντώνει από την αθρόα συμμετοχή συνδαιτυμόνων, καταφέρνει να ενώνει παλιούς και νέους με τους δεσμούς της αγάπης και της κατανόησης. Όπου οι μεν νέοι να συνεχίζουν σταθερά την πορεία, οι δε παλιοί να θυμούνται.
Και το αστείο είναι πως ετούτη η ζακυνθινή… μούρλια, (γιατί περί μούρλιας πρόκειται, κι ας την λέμε εμείς ιδιαιτερότητα) δεν περιορίζεται εντός των ζακυνθινών τειχών, αλλά παίρνει από μοναχή της τη ρούγα για Αθήνα. Για να περιμαζέψει στις 22 Φλεβάρη του ’85 (θαρρώ) τους παλιούς ζακυνθινούς Προσκόπους που ζούνε στο αττικό λεκανοπέδιο και κάπου εκεί προς την Νέα Σμύρνη θα στήσουν κι ετούτοι ένα δικό τους παρόμοιο τραπέζι.
Για να αποδειχτεί ότι και η…. ‘‘ιδιαιτερότητα’’ δεν πάει παρόμοια στα βουνά."



το κείμενο αυτό του νιόνιου μελίτα δημοσιεύτηκε στον ερμή στις 24-2-2012

world thinking day, zante

οι φωτοργαφίες είναι από το αρχείο του κ μιλτιάδη μάργαρη

fiontza

τα τελευταία χρόνια ο vertzak το σούρουπο της τσικνοπέμπτης ανηφορίζει στη βολίμα

στην τραπεζαρία της οικογένειας "φιόντζα" (σε ένα ελληνοιταλικό λεξικό που άνοιξα φιόντζα=σφεντόνα, δεν το βρίσκω περίεργο, αφού είναι εξαιρετικοί κυνηγοί)
η κυρία δήμητρα μας σερβίρει την κρεατόπιτα που φτιάχνουν αυτή τη μέρα στην ορεινή ζάκυνθο -στη βολίμα και το κερί σίγουρα-
η πίτα δεν φτιάχνεται με ένα μόνο είδος κρέατος
είναι πολύ νόστιμη
κατσίκι, χοιρινό και καθόλου παράξενο για σπίτι κυνηγών, λαγός, τσίχλα και μπεκάτσα
πίνουμε ζεστή "καρέτα" (κρασί με ζάχαρη και πιπέρι, συνηθίζεται να το φτιάχνουν εδώ την περίοδο του καρναβαλιού)

στη χώρα η τσικνοπέμπτη φινίρισε αλλά ζάκυνθος και γιορτάζεται με τσίκνισμα αλλά ρούμελη

εδώ ακόμα κρατάνε

ζαχαρίας στουφής, νέο βιβλίο

κυκλοφόρησε το νέο του βιβλίο από τις εκδόσεις φαρφουλάς
πρόκειται για την συγκεντρωτική έκδοση των συλλογών, ονειροπληξία, χαωδία και νεκρώσιμα υπό τον γενικό τίτλο ονειροπληξία τριλογία

τσουκνοπέφτη

εδώ και λίγα χρόνια στις τσικνισμένες από τα σουβλάκια κολωνάδες της πλατείας ρούγας συναντιέται ο μπαρμπα γιώργης και ο βελιγκέκας με το σιορ νιονιάκη

όπως και την κυριακή του πάσχα, οι τζαντιώτες με φανατισμό τρέχουμε να κατεβάσουμε τα βρακιά μας στην κουλτούρα του ψήστη και του κάρβουνου

πολύ πιθανό σενάριο

αν αύριο το πρωί που θα βρέχει κάνει δυνατό σεισμό, κάτω από ποιό ασφαλές υπόστεγο θα μπουν οι μαθητές των σχολείων της ζακύνθου όταν θα πέσουν μερικοί σοφάδες; ποιός θα πείσει μικρά παιδιά να γίνουν μούσκεμα για να προστατέψουν τη ζωή τους;

τονίζω πως μέχρι πρόσφατα υπήρχαν χρήματα, αρκετά μάλιστα, στα ταμεία των σχολείων -
στο 1ο σχολικό συγκρότημα (γυμνάσιο-λύκειο) το είχα επισημάνει, αλλά δεν το κατάλαβαν

- αυτά γράφω αφού, λίγο πριν, είδα πεσμένους σοφάδες από το μεσημεριανό σεισμό, σε κτίριο πολύ νεώτερο από τα περισσότερα σχολεία μας

οι λίγοι

την τσικνοπέμπτη θα είμαστε πιστοί στο αντέτι μας
το μεσημέρι, για το ξινιστό στη βαρκαρολα του αμανατίδη

πατρινό καρναβάλι στη ζάκυνθο

διάβασα πως ο δήμος αναζητά όνομα για το καρναβάλι που διοργανώνει αφού το brandname "ζακυνθινό καρναβάλι" το έχουν κλείσει άλλοι
αν ρίξεις μια ματιά στο πρόγραμμα και τις σχετικές εξαγγελίες, σίγουρα δεν υπάρχει δίλημμα
εδώ και χρόνια δε χρειαζόταν έρευνα

αποχαιρετισμός, αναμνήσεις

απόψε είδα στην tv την είδηση για το θάνατο του σκηνοθέτη θόδωρου αγγελόπουλου -
θυμήθηκα "το βλέμμα του οδυσσέα" μεταγλωτισμένο στα ιταλικά σε ένα κινηματογράφο της ρώμης και το καφενείο "πανελλήνιον" στην άμφισσα, εκεί που γύριζε για πέντε μερόνυχτα το "θίασο"

μωρέττες

στην πάτρα άρχισε το καρναβάλι το προηγούμενο σάββατο -
ήταν περίεργη η αίσθηση (με τη μία πατούσα ακόμα στο σκαρτσούνι του άι βασίλη) να χορεύω ρούμπες και γιάνγκες φυλακισμένος στο πολύχρωμο και θεόστενο στρας πανωφόρι που μου δάνεισε η μαρία για το αποχαιρετιστήριο πάρτυ της (φεύγει τρεις μήνες στο λονδίνο)
τη δευτέρα νομίζω ξεκίνησε η διοργάνωση του καρναβαλιού της ζακύνθου, που εδώ και χρόνια είναι μια επαρχιώτικη απομίμηση αυτού της πρωτεύουσας στο είδος πάτρας, με λίγο σούγο βενετσιάνικο και καμία "ομιλία" τση κακής ώρας, για να λέμε πως διαφέρουμε από τους ρέστους έλληνες

στράτα ιουστινιάνα

ο φίλος μου ο νίκος θα μείνει με την απορία τι έγιναν οι πέτρες που ξήλωσε ο δήμος ζακυνθίων από το παλιό λιθόστρωτο που οδηγεί από την πόλη στο κάστρο της ζακύνθου εκτελώντας εργασίες πριν λίγα χρόνια
το τελευταίο τμήμα που γλύτωσε από το δήμο του πολιτισμού, τα τελευταία μέτρα προς το κάστρο, καταστρέφεται από τη διέλευση αυτοκινήτων
τώρα πως το είδα μοναχά εγώ, ενώ η μισή ζάκυνθος περνάει από εκεί (δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να πας σε ένα από τα πιο δημοφιλή κλαμπ του νησιού)

σας παρακαλώ ησυχία, τώρα χαλαρώνουμε

νίκο ρίξε μια ματιά εδώ να δείς κάτι ανάλογο στην ιταλία