Τετάρτη, όπως και τον Αύγουστο του ΄53, το έλεγε προχτές ο αδελφός του πατέρα μου που θυμάται την καταστροφή. Δεκάδες νεκροί και τραυματίες, χιλιάδες άστεγοι, σε μια στιγμή χάθηκαν έργα τέχνης, ο πολιτισμός του Τζάντε, ένας ολόκληρος κόσμος.
Δεν ξεχνάμε και καλά κάνουμε.
Κάποιοι το σεισμό τον λένε ¨σωσμό¨, αφού τα κονόμησαν εξ αιτίας του, η τουλάχιστον βελτιώθηκαν οι συνθήκες της ζωής τους.
Περισσότεροι λένε τι ωραία που θα ήταν η Ζάκυνθος αν δεν ¨έπεφτε¨ το ΄53.
Δεν ξέρω τι θα γινόταν στη Χώρα, την πρωτεύουσα με την αστική επτανησιακή νοοτροπία και κουλτούρα.
Σε ένα μεγάλο τμήμα του νησιού, πρέπει να γνωρίζουμε, σε επίπεδο καταστροφών ήταν σα να μην έγινε ποτέ ο σεισμός (λόγω της δομής του εδάφους). Οι οικισμοί στην ορεινή πλευρά δεν έπαθαν τίποτα από τα 7 και ρίχτερ. Τα σπίτια που έχτισαν και για τα οποία ήταν περήφανοι οι πρόγονοί τους, τα γκρέμισαν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες τους! Με τα δήθεν σεισμοδάνεια τη δεκαετία του ογδόντα και μετά, που τους εξασφάλισαν μικροί πολιτικοί και πολιτικάντηδες, και έδωσε αφειδώς το σίγουρα γεμάτο κουτούς μηχανικούληδες ΤΑΣ, έχτισαν στη θέση τους νέα τσιμεντένια. Καταστράφηκε έτσι ένα κεφάλαιο μεγάλων διαστάσεων. Ένα κομμάτι της πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου δεν υπάρχει πια. Αιώνια η ντροπή για τους ζακυνθινούς, αν μπορούν να αποκαλούνται έτσι. Μεγαλύτερη η ευθύνη για αυτούς που ¨νογάγανε¨, τους μορφωμένους, τους καλλιεργημένους, τους ευαίσθητους, αλλά δεν έκαμαν το καθήκον τους.
Αν λοιπόν δεν είχε γίνει ο σεισμός, θα ήταν ωραία η Ζάκυνθος;
.
1 σχόλιο:
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις κουμπάρε και έχω και τσι βαλίτζες να ετοιμάσω. Φαίνεται πως ακόμαι και οι "ομηλιτικοί" συμπλογαδόροι ακολουθούν το "ε που δε μιλώ". Μα όχι το '53 δεν τα κατέστρεψε όλα. Πολλά που νομίζουμε ότι καταστραφήκανε ετότες, είχαν καταστραφεί προ πολλού -το Μοναστηράκι είχε γεμήσει, ανάμεσα στα άλλα, αντίς αδειάσανε οι ζακυθινοί τοίχοι. Και ο ζακυθινός -ο χωραϊτικος παναπεί- κοινωνικός ιστός είχε πατήρει μπρι τη σεισμοπυρκαγιά. Το πώς η Χώρα εγίνηκε "πλάκα" ανθρώπινη απόφαση ήταν κι όχι αποτέλεσμα του σεισμού και κυρίως της από χέρια α(πα)νθρώπων βαλμένης φωτίας. Πολλά όμως δεν καταστραφήκανε ετότες αλλά καταστρέφονται ακόμα. Κι εμείς είμαστε οι υπερβολικοί και οι παρμένοι. Όσο ακόμα βλέπουμε τσι βαρδιόλες βενετσιάνικες -για πέστε μου, αφεντάδες, το Παλάτσο Ντουκάλε εφυλάγανε για τη Λιμπρερία Μαρτσάνα;- θα τις μεταχειριζόμαστε όπως οι εν τέλει. Μα όχι, είναι κομμάτι του τόπου κι ως κομμάτι του τόπου είναι δικό μας και κυρίως είναι κομμάτι εκείνων μετά από μας. Είναι ώρα φρονώ, όσο προλαβαίνουμε ακόμα τις θύμησες ενός Κατσιλαρίδη, ενός Βερτζάγια -ή μάλλον δύο, να καταγραφούν, για να καταλάβουμε τι εγίνηκε πάνω-κάτω ετότες. Οι "καταχτητές" μας οι Βενετσιάνοι αντίς εγενότουνα σεισμός εβάνανε βάρδιες στις εισόδους - εξόδους τση Χώρας για να αποφευχθεί το πλιάτσικο. Το '53 η Χώρα έμεινε ξέφραγο αμπέλι. Και δρυός πεσούσης ... Κι ένα τελευταίο: οι πλάκες που οι "ρακοσυλέκτες" (sic Ρώμας) Βαρβίας και δον Άγγελος Αγκιούς εμαζώνανε -έχουμε δει όλοι φωτογραφίες- πού βρέσκουνται (ξέρουμε οι μιλημένοι, ας μην ανοίγουμε τα μάτια στους αετονύχηδες); Και πώς; Μα βρέσκουνται τουλάχιστον. Αυτό μετράει.
Δημοσίευση σχολίου