Ένας ζακυνθινός της διασποράς έγραψε ένα σχόλιο στην τελευταία ανάρτηση του vertzak. Ήταν ακετά μεγάλο κείμενο για να γίνει αποδεκτό ως σχόλιο απο το blogspot, οπότε το δημοσιεύω με τη μορφή ανάρτησης. Διαβάστε το:
Θα ήταν η Ζάκυνθος πιο ωραία αν δεν υπήρχε ο σεισμός? Πιθανόν. Ας δούμε όμως κάποια γεγονότα από την πρόσφατη επισκεψή μου στο νησί. Βόλτα στα βουνά και περνάμε από τον Αγιο Γεώργιο των Γκρεμνών. Ένας οπωροπώλης που έχει στήσει ένα πάγκο με ζαρζαβατικά πιάνει μια ντουντούκα και φωνάζει<<εδώ είναι το μονατήρι του Αγίου Γεωργίου, περάστε μέσα>>..
Μια άλλη μέρα είπα να πάμε στην Αναφωνήτρια. Φτάσαμε και η εκκλησία ήταν κλειστή. Μια ευγενική κυρία καθώς είδε και κάποιους τουρίστες με ένα πούλμαν ήρθε να μας ανοίξει. Στο τέλος αφού την ευχαριστήσαμε μας είπε να πάρουμε και ένα κομποσκοίνι. Της απάντησα πως έχουμε αρκετά. Μα αυτό μας είπε δεν είναι σαν τα άλλα, είναι διαβασμένο στον Άγιο και κάνει μόνο, αν θυμάμαι καλά, 2,5 ευρώ?!!! Φύγαμε και από εκεί και πήγαμε να προσκηνύσουμε στον Άγιο μια άλλη μέρα. Καθ οδόν δεχθήκαμε τόσα χαίρεται όσα ήταν και τα εστιατόρια που οδηγούσαν προς την εκκλησία Επίσης ανάλογες προσκλήσεις και για να μπούμε στην κουζίνα να δούμε το φαγητό που όλοι μόλις το είχαν βγάλει από την φωτιά. Κάποιοι πρόσφεραν και παγωτό δώρο στο ένα γεύμα. Και στην επιστροφή είπα να πάω από το λιμάνι για να τους αποφύγω. Έτσι θαύμασα τα σαπιοκάραβα που πιάνουν, τεχνηέντως μάλλον, το χώρο για να μην χωράει τίποτα άλλο. Στην εποχή του 20-0υ αιώνα που υπάρχουν πλοία που θα μπορούσαν να κάνουν το Κυλλήνη Ζάκυνθος σε 10 λεπτά και με μεταφορά αυτοκινήτου εμείς εμμένουμε στην παλιά μας τακτική που την κάνουμε και φιλοσοφία.
Σας μιλάω με μια οπτική γωνία διαφορετική.
Στα καρναβάλια της Πάτρας την δεκαετία του 60 η μπάντα έπαιζε ζακυνθινές καντάδες.
Τότε είμασταν μπροστά σε πολλά από την υπόλοιπη Ελλάδα.
Μα λυπάμαι που το λέω, δεκαετία με δεκαετία χάνουμε έδαφος.
Η Ζάκυνθος που γνώρισα δεν υπάρχει πια. Όλοι μας βέβαια αλλάζουμε. Το θέμα είναι αν η αλλαγή είναι προς το καλύτερο.
Μακάρι να μην είχε γίνει ο σεισμός. Ίσως η παλιά Ζάκυνθος δεν μας άφηνε να χάσουμε την εμπνευσή μας.
Με εκτίμηση,
Κακολύρης Νικόλαος
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου